Problemy wychowawczej współpracy na płaszczyźnie rodzina–szkoła w opinii studentów pedagogiki wczesnoszkolnej i przedszkolnej

Współpraca w czasach współczesnych to nieodłączny element ludzkiego życia. Jednym z elementów tej współpracy jest współdziałanie wychowawców–nauczycieli dzieci młodszych z domem rodzinnym tych dzieci. Paradygmat rodzic–nauczyciel lub szerzej rodzina–szkoła wpisuje się w obecną konwencję nowoczesnej, demokratycznej szkoły, chociaż działalność ta ma podłoże dobrej, wartościowej tradycji. Zaproponowane badania dotyczyły studentów pedagogiki, czyli przyszłych nauczycieli, ich opinii i wiedzy na temat współpracy z rodzicami. Artykuł wprowadza w zakres merytoryczny zagadnienia, skupiając się jednakże na realiach naszych czasów. Analizowanie problemów, które dotyczą dzieci i najczęściej występują w polskiej szkole, a także próby zapobiegania im leżą w najlepszym interesie zarówno szkoły, jak i domu rodzinnego uczniów. Dlatego też podkreślanie wagi skutecznego współdziałania na tej płaszczyźnie w odniesieniu do przyszłych nauczycieli–wychowawców jest tak istotne ze społecznego i pedagogicznego punktu widzenia. Rodzic funkcjonuje z dzieckiem zdecydowanie dłużej i częściej niż nauczyciel i dla wychowawcy jest cennym źródłem informacji, natomiast nauczyciel może i powinien służyć rodzicowi wiedzą i umiejętnościami pomagającymi w wychowaniu dziecka na różnych płaszczyznach naszej rzeczywistości. Często to właśnie nauczyciele jako pierwsi dostrzegają jakiś ważny problem dziecka i poinformowanie o nim rodziców, podpowiedź, jak ten problem rozwiązać jest zadaniem skutecznego wychowawcy, bo przecież zarówno rodzic, jak i nauczyciel mają wspólny cel, którym jest dobro dziecka. Właściwy przepływ informacji w obu najważniejszych dla dziecka, zwłaszcza w młodszym wieku szkolnym, środowiskach pedagogicznych ma zasadniczy wpływ na jego rozwój społeczny i indywidualny. Oby przyszli nauczyciele zdawali sobie w pełni sprawę z rangi współpracy w paradygmacie rodzina–szkoła.

Nowadays, interpersonal cooperation is an indispensable element of human existence. It is endowed with many aspects, one of which is the mutual support taking place between teachers and their pupils’ families. Having been firmly rooted in valuable traditions, the teacher–parent paradigm – or, to put it more extensively, the school–family paradigm – has been firmly inscribed in the present practice of modern, democratized education. This article aims to present an empirical study which focuses upon pedagogy students’ (i.e. teachers-to-be) opinions and knowledge concerning the problem of cooperating with parents. Being focused upon the contemporary situation, the paper also constitutes an introduction to the substantive scope of a diverse range of issues concerning parent–educator cooperation. Since analyzing children’s most common school problems as well as attempting to prevent them serve the best interest of both the school and the pupils’ families, the very activity of emphasizing the importance of taking effective action in this field is critical, from both social and pedagogical points of view. Parents, who are in a position to spend more time with their children, can be considered a valuable source of information for educators. At the same time, teachers may (and should) assist parents by deploying their skills and knowledge in order to facilitate the upbringing process with respect to all aspects of our reality. Bearing in mind the fact that educators are very frequently the first to notice a child’s problem, an effective teacher’s role is to inform them about the issue and suggest relevant countermeasures. After all, both educators and parents share a common goal, which is the child’s well-being. When perceived from the perspective of children of younger school age, an effective circulation of information with respect to the aforementioned vital pedagogical environments is endowed with a fundamental significance for the child’s personal and societal development. In other words, it is imperative that future teachers are fully aware of the importance of effective cooperation within the contexts represented by the family–school paradigm.