Nietzsche e la nascita della Postmodernità

Jeśli obecnie krzyk alarmu oskarżającego postmodernistyczny relatywizm wyrasta z wielu stron i żąda powrotu filozofii do zdrowego realizmu, esej obecny, poprzez uznanie Nietzschego jako praojca tej sytuacji, która stała się oczywistą niemal przed wiekiem, daje nowe odczytanie tak kontrowersyjnego wieku myśli. W ten sposób przedstawiono ogólny kształt tego okresu, odważne poszukiwania, podjęte ponad nihilistyczną rezygnacją oraz nie- metafizyczną tożsamość, w której to rozpoznajemy.

If nowadays a cry of alarm accusing Postmodern Relativism rises from numerous sides and claims a comeback of Philosophy to a healthy Realism, the present essay, through the acknowledging of Nietzsche as the forefather of a condition that would become evident almost a century on, carries out a new reading of such a controversial age of thought. In this way it is outlined an overall shape of this phase, bravely seeking, over any nihilistic resignation, a non-metaphysical identity in which to recognize itself.

Wenn ein Schrei des Alarmes beschuldigend den postmodernen Relativismus aus vielen Seiten stammt und fordert die Rückkehr zu einer gesunden Philosophie des Realismus, der vorliegende Aufsatz, durch die Anerkennung von Nietzsche als Vater dieser Situation, die neue Lesensart dieses umstrittenen Zeitalters des Denkens vorschlägt. Auf diese Weise zeigt man die allgemeine Form dieser Periode, die kühnen Untersuchungen, über eine nihilistische Resignation und die nicht-metaphysische Identität, in der wir es erkennen.