High load inspiratory muscle warm-up has no impact on Special Judo Fitness Test performance

Background. Respiratory muscles may play an important role in combat sports such as judo in order to meet the high ventilatory demand and to contribute to postural control. Problem and aim. To determine the influence of inspiratory muscle exercise (IMW) as specific respiratory muscle warm-up in a randomized controlled cross-over trial. Methods. 11 judo athletes were assigned to three different warm-up protocols and the effects of IMW on Special Judo Fitness Test (SJFT) were assessed. Each judoka completed three different IMW protocols: uchi-komi warm up (control); warm-up plus IMW (2 sets of 15 breaths with a 60% maximum inspiratory mouth pressure load); uchi-komi warm-up plus sham IMW warm-up (2 sets of 15 breaths with a 15% maximum inspiratory mouth pressure load). The SJFT performance was assessed following each type of warm-up protocol as well as heart rate (HR) and the rate of perceived exertion (RPE). Results. There was no effect of the warm-up protocol on total number of throws (p = 0.141), HR after the test (p = 0.676), HR 1 min after the test (p = 0.543) and performance index (p = 0.240) of the SJFT. However, RPE differed between conditions (p = 0.037), post-hoc Bonferroni tests indicating only a tendency for higher values in the high load IMW condition compared to the control (p = 0.061) and placebo (p = 0.095) conditions. Conclusion. High load IMW did not improve SJFT performance in elite judokas.

Tło. Mięśnie oddechowe mogą odgrywać ważną rolę w sportach walki, takich jak judo, w celu zaspokojenia dużego zapotrzebowania na wentylację i przyczynienia się do kontroli postawy. Problem i cel. Określenie wpływu ćwiczeń mięśni wdechowych (IMW), jako specyficznej rozgrzewki mięśni oddechowych w losowo kontrolowanym badaniu klinicznym. Metody. 11 zawodnikom judo przydzielono trzy różne protokoły rozgrzewki, a efekty ćwiczeń mięśni wdechowych zostały ocenione w specjalnym teście wytrzymałościowym (SJFT). Każdy judoka wykonał trzy różne protokoły rozgrzewki: rozgrzewka uchikomi (kontrolowana); rozgrzewka plus IMW (2 zestawy po 15 oddechów z maksymalnym 60% ciśnieniem wdechowym); rozgrzewka uchi- komi plus symulacja rozgrzewki IMW (2 zestawy po 15 oddechów z maksymalnym 15% ciśnieniem wdechowym). Wydajność testu SJFT została oceniona po każdym typie protokołu rozgrzewki, podobnie jak i jak tętno (HR) oraz stopień odczuwanego wysiłku (RPE). Wyniki. Nie stwierdzono wpływu protokołu rozgrzewkowego na całkowitą liczbę rzutów (p = 0,141), tętno po teście (p = 0,676), tętno 1 min po teście (p = 0,543) i wskaźnik wydajności (p = 0,240) SJFT. Jednak stopień oddczuwanego wysiłku różnił się w zależności od warunków (p = 0,037), w testach post-hoc Bonferroniego wskazującymi jedynie na tendencję do wyższych wartości w warunkach dużego obciążenia IMW w porównaniu do warunków kontrolnych (p = 0,061) i warunków placebo (p = 0,095). Wniosek. Wysokie obciążenie mięśni wdechowych IMW nie poprawiło wydajności SJFT wśród najwyższej klasy judoków.