Nawidzenie – o kino-myśleniu poza metafizyką na przykładzie filmu Abbasa Kiarostamiego „Smak czereśni” (przypis do Jean-Luca Nancy’ego)

Celem tekstu jest refleksja nad możliwością myśli filmowej poza uwarunkowaniami metafizyki. Esej rozważa tę kwestię na marginesie filmu Abbasa Kiarostamiego „Smak czereśni”, w nawiązaniu do myśli Martina Heideggera i Jean-Luca Nancy’ego. Autor krótko interpretuje film, wskazując jego główny problem oraz sposób jego rozwiązania przez reżysera – zastosowanie niekonwencjonalnych środków artystycznych w relacji do przekazywanych treści zmusza widza do wyjścia z nawykowego rozumienia filmu, ale i z myśli o rzeczywistości. To wyjście można opisać filozoficznie – film pozwala doświadczyć nieoczywistej oczywistości i zwrócić uwagę na jej prymarną zależność od samej możliwości bycia: prześwitu. W nim wszelkie obrazy winny być traktowane jako na-widzenia, napływające ku człowiekowi z samego światła i wyzwalające ku współtworzeniu świata. Dzieło Kiarostamiego jest przykładem spotkania otwartego artysty z dynamiczną ewidencją bycia, zrealizowanego na błonie filmowej niczym acheiropoietyczne ikony.

The aim of the article is a reflection on the possibility of taking cinema thought beyond the considerations of metaphysics. The essay is considering this issue in relation to Abbas Kiarostami’s film ‘Taste of Cherry’, with reference to the thoughts of Martin Heidegger and Jean-Luc Nancy. The author briefly interprets the film, identifies its main problem and the solution proposed by the director – using unconventional artistic methods in relation to the transmitted meanings forces the viewer to go beyond the habitual understanding of film as well as reality. This can be described in terms of philosophy – film permits one to experience the unobvious obviousness and forces one to note its primary dependence on the very possibility of being: a clearing. In it, all images should be treated as an evidence, coming to the people from light itself and liberating them to co-create the world. Kiarostami’s work is an example of an open artist’s meeting with a dynamic evidence of being, recorded on film like acheiropoieta.