„Poezje” Cypriana Norwida z 1863 roku jako świadectwo autorecepcji

Artykuł jest poświęcony lipskiej edycji tomu „Poezje” (1863) Cypriana Norwida, wydanej przez Friedricha Arnolda Brockhausa. Edytorzy pism poety nie uznali tego tomu za integralną całość, którą należałoby uwzględnić w ramach wydań scalających spuściznę poety. Ich decyzja, choć na gruncie edytorskim zrozumiała, usuwa w cień jego najważniejsze osiągnięcie publikacyjne, istotne zwłaszcza w perspektywie autorecepcyjnej. „Poezje” stanowią bowiem pierwsze wydanie zbiorowe utworów Norwida, które umożliwiło mu konfrontację z własnym stylem pisarskim, przemyślenie własnej drogi twórczej. Z „Poezji”, wydanych jako tom 21 serii „Biblioteka Pisarzy Polskich”, wyłania się obraz autora jako artysty dojrzałego, świadomego swojego powołania i warsztatu (wskazanie na harfę jako atrybut poety, na „wielkie miasto” jako miejsce próby dla poety i poezji). Wydaje się też, że praca nad komponowaniem zbioru dała Norwidowi impuls do nowych poszukiwań twórczych, urzeczywistnionych w „Vade-mecum”.

The article is devoted to a Leipzig edition of Cyprian Norwid’s “Poezje” (“Poetry”, 1863) published by Friedrich Arnold Brockhaus. Editors of the poet’s writings did not consider the volume to be an integral entity that should be included into the edition of Norwid’s entire output. This decision, though understandable on the grounds of editorship, overshadows his most crucial publication achievement, also important from an autoreceptive perspective. “Poezje” (“Poetry”) is therefore the first edition of Norwid’s collected poems that allowed him a confrontation with his own writing style and consideration of his own creative path. “Poezje” (“Poetry”), published as volume 21 of “Biblioteka Pisarzy Polskich” (“Library of Polish Writers”), defined its author as a mature writer, conscious of his vocation and workshop (indication to the harp as to a poet’s attribute, to “great city”—a place of trial for a poet and poetry). It also seems reasonable that composing the collection offered Norwid a stimulus to new creative investigations which he realised in “Vade-mecum.”