Stăniloae’s ecclesiological approach is a part of the broader perspective of Eastern theol¬ogy, known as theosis, that is, the participation of humanity renewed in Christ in divine life. The theandric constitution of the Church results from the meeting of the divine-trinitarian foundation with the natural-human one. This means that the Church has an „objective-divine” and a „subjective-human” aspect. The Church is the body of Christ not only because Christ has made his home in her, but also because through her he continues his threefold ministry of High Priest, Prophet and King. In exercising these three munera, Christ does not look at the Church as a passive „object”, but as a partner who responds freely to his call. The royal priesthood of the faithful therefore consists in participation in the three munera of Christ. The mission of sacred ministers consists above all in „objectively” mediating the presence of Christ the Mediator with the Father and in making present for all people, of every place and every time, the sacrifice of Christ, making them participate in it. The ministerial priesthood highlights the theandric reality of the Church and the value of the human person for the salvation of others. This formal responsibility of sacred ministers, which is exercised in a spirit of communion between them and the ecclesial people, is manifested in the celebration of the sacraments, the proclamation of the word and the pastoral guidance of the faithful. The presence of the ministerial priesthood in the Church, according to Stăniloae, represents a confirmation of the real Incarnation of the Son of God and of his quality as Mediator of humanity before God.
L’approccio ecclesiologico di Stăniloae, si iscrive nella prospettiva più ampia della teologia orientale, conosciuta come la theosis, cioè la partecipazione dell’umanità rinnovata in Cristo alla vita divina. Dall’incontro del fondamento divino-trinitario con quello naturale-umano risulta la costituzione teandrica della Chiesa. Ciò significa che la Chiesa ha un’aspetto „oggettivo-divino” e uno „soggettivo-umano”. La Chiesa è il corpo di Cristo non solo perché Cristo ha stabilito in lei la sua dimora, ma anche perché egli continua per mezzo di essa il suo triplice ministero di Sommo Sacerdote, Profeta e Re. Nell’esercizio di questi tre munera, Cristo non guarda la Chiesa come un „oggetto” passivo, ma come una partner che risponde liberamente alla sua chiamata. Il sacerdozio regale dei fedeli consiste perciò nella partecipa¬zione ai tre munera di Cristo. La missione dei ministri sacri consiste, anzitutto, nel mediare „oggettivamente” la presenza del Cristo Mediatore presso il Padre e nell’attualizzare per tutti gli uomini, di ogni luogo e ogni tempo, il sacrificio di Cristo, facendoli partecipare ad esso. Il sacerdozio ministeriale mette in luce la realtà teandrica della Chiesa e il valore della persona umana per la salvezza degli altri. Questa responsabilità formale dei ministri sacri, che si esercita in uno spirito di comunione tra essi e il popolo ecclesiale, si manifesta nella celebrazione dei sacramenti, l’annuncio della parola e la guida pastorale dei fedeli. La presenza del sacerdozio ministeriale nella Chiesa, secondo Stăniloae, rappresenta una conferma della reale Incarnazione del Figlio di Dio e della sua qualità di Mediatore dell’umanità presso Dio.
Podejście eklezjologiczne Stăniloae jest częścią szerszej perspektywy teologii wschodniej, znanej jako theosis, czyli uczestnictwo ludzkości odnowionej w Chrystusie w boskim życiu. Ze spotkania bosko-trynitarnego fundamentu z fundamentem naturalno-ludzkim wynika teandryczna konstytucja Kościoła. Oznacza to, że Kościół ma aspekt „obiektywno-boski” i „subiektywno-ludzki”. Kościół jest ciałem Chrystusa nie tylko dlatego, że Chrystus ustanowił w nim swoje mieszkanie, ale także dlatego, że kontynuuje przez niego swoją potrójną posługę Arcykapłana, Proroka i Króla. Pełniąc te trzy munera, Chrystus nie patrzy na Kościół jak na bierny „przedmiot”, ale jak na partnera, który dobrowolnie odpowiada na Jego wezwanie. Królewskie kapłaństwo wiernych polega zatem na uczestnictwie w trzech munera Chrystusa. Misja świętych szafarzy polega przede wszystkim na „obiektywnym” pośredniczeniu w obecności Chrystusa Pośrednika z Ojcem oraz na uobecnianiu ofiary Chrystusa dla wszystkich ludzi, w każdym miejscu i czasie, poprzez sprawianie, by w niej uczestniczyli. Kapłaństwo służebne podkreśla teandryczną rzeczywistość Kościoła i wartość osoby ludzkiej dla zbawienia innych. Ta formalna odpowiedzialność świętych szafarzy, wykonywana w duchu Komunii między nimi a ludem Kościoła, przejawia się w sprawowaniu sakramentów, głoszeniu słowa i duszpasterskim prowadzeniu wiernych. Obecność kapłaństwa służebnego w Kościele, według Stăniloae, jest potwierdzeniem prawdziwego wcielenia Syna Bożego i Jego przymiotu Pośrednika ludzkości przed Bogiem.
