Określanie zasięgu procesów transformacji w przestrzeni miast

Przestrzeń miejska stanowi złożony system urbanistyczny, społeczny i gospodarczy, podlegający ciągłym, dynamicznym przemianom. W toku transformacji struktury miejskiej pojawiają się obszary, których funkcjonowanie zostaje z różnych przyczyn zaburzone. Obszary pogrążone w kryzysie charakteryzują się niską jakością życia mieszkańców, pogłębiającą się degradacją przestrzeni fizycznej, życia społecznego i gospodarczego oraz środowiska. Głęboka i wieloaspektowa degradacja przestrzeni miejskiej może być odwrócona jedynie dzięki kompleksowej interwencji, obejmującej działania prowadzone na wszystkich płaszczyznach zjawisk kryzysowych, utożsamianej z rewitalizacją. Działania prowadzone w ramach procesu rewitalizacji, w tym działania inwestycyjne, mogą zaindukować transformację podstaw funkcjonowania rynku nieruchomości na przekształcanym obszarze. Opracowanie ma charakter badawczy. Przedmiotem zainteresowania niniejszego artykułu jest określanie granic zasięgu przestrzennego zjawisk kryzysowych. Celem pracy jest ukazanie praktycznych kryteriów wyznaczania zasięgu procesów rewitalizacji w miastach polskich i ich konfrontacja z teoretycznymi podstawami wynikającymi z wytycznych oraz literatury przedmiotu. Przeprowadzona analiza 20 Lokalnych Programów Rewitalizacji wykazała, iż tylko w nielicznych przypadkach określenie zasięgu rewitalizacji poprzedzono audytem miejskim. Poprawnie przeprowadzony audyt miejski nie gwarantował ponadto objęcia procesem rewitalizacji obszarów, które zgodnie z analizami najbardziej tego potrzebują. Zasięg procesu rewitalizacji w dotychczasowych programach był w zdecydowanej większości przypadków kształtowany właściwie dowolnie, prawdopodobnie zgodnie z powszechnymi przekonaniami lub bieżącymi potrzebami remontowymi czy infrastrukturalnymi.