„Nikt z nas nie żyje dla siebie, nikt nie umiera dla siebie” (Rz 14,7). Wychowanie i duchowość w biografii Zbigniewa Marka SJ

W artykule zostały scharakteryzowane przejawy duchowości dostrzeżone w biografii Zbigniewa Marka – polskiego profesora, teologa, pedagoga, jezuity. Wydo-bycie ich stało się możliwe dzięki sięgnięciu do mów pogrzebowych oraz autonarracji poprzez wskazanie kontekstów życia i działania umożliwiających rozumienie doświad-czenia. Wykazano, że jest to duchowość głęboko zakorzeniona w tradycji ignacjańskiej, którą charakteryzują zasady cura personalis i magis. Zostały one wyrażone w takim za-korzenieniu w Bogu, które pozwala dostrzegać potencjał własny i innych ludzi, wycho-dzić naprzeciw ich problemom, szukać nowych rozwiązań, motywować do wartościo-wego życia. W wymiarze teoretycznym takie rozumienie duchowości zostało opisane w pedagogice Dobrej Nowiny w perspektywie katolickiej, pedagogice towarzyszenia w tradycji ignacjańskiej oraz pedagogice świadectwa w perspektywie kerygmatyczno--antropologicznej.

The article characterises the manifestations of spirituality perceived in the biography of Zbigniew Marek – a Polish professor, theologian, educator and Jesuit. Their extraction was made possible by drawing on funeral eulogies and self-narra-tives to illuminate the contexts of Professor Marek’s life and activities relevant to un-derstanding his experience. It was shown to be a spirituality deeply rooted in the Ig-natian tradition, characterised by the principles of cura personalis and magis. These are expressed in a rootedness in God that allows one to see one’s own potential and that of others, to meet their problems, to seek new solutions, to motivate them to live creatively. In the theoretical dimension, this understanding of spirituality is de-scribed: in the pedagogy of the Good News in the Catholic perspective, the pedagogy of accompaniment in the Ignatian tradition and the pedagogy of witness in the keryg-matic-anthropological perspective.