Kultura organizacyjna NGO wobec wymagań funduszy strukturalnych

Udział w projektach finansowanych ze środków unijnych bywa postrzegany jako czynnik wymuszający zmiany w kulturze organizacyjnej NGO. Zakłada się, że zmiany obejmują dwa obszary: zarządzanie (z uwagi na przechodzenie organizacji pozarządowych na model projektowego zarządzania swoją działalnością) oraz relacje z otoczeniem społecznym (z uwagi na wymóg partnerstwa lokalnego). Z perspektywy kilku lat doświadczeń można stwierdzić, że skala zmian jest dosyć ograniczona. Po pierwsze, ekspozycji na ten czynnik zmiany jest poddana jedynie część sektora pozarządowego, zdolna spełnić wszystkie kryteria dostępu do tych źródeł finansowania. Po drugie, zderzenie specyficznej kultury organizacyjnej NGO ze sformalizowanymi wymogami zarządzania projektowego wywołuje dwojaki skutek: wymuszony proces profesjonalizacji zarządzania (rozumianej jako adaptacja wzorów zarządzania z sektora rynkowego) przy równoczesnym wykorzystaniu (z sektora publicznego) zabiegów"neutralizujących" te wymagania, które odbierane są jako najbardziej sprzeczne z kulturą organizacyjną NGO. (abstrakt oryginalny)

The main aim of the article is to present the social cooperative as a skill-sharing platform that off ers its members an opportunity to improve their competencies and thereby strengthen their position in the labour market. The fi rst part of the article focuses on the evolution of the social cooperative movement, especially in EU member states such as Finland, the United Kingdom and Germany, where the idea of social cooperatives, although absent from their legal systems, constitutes part of NGO policy. In other countries, such as Greece and Italy, the idea is supported not only by the activities of the NGOs but also by the legal systems. The Italian tradition coupled with the legal backing constituted the reference point for the Polish lawmakers when they started to create the social cooperative movement in Poland. Part two of the article contains information on forms support that social cooperatives can obtain from local authorities. Such a solution is advantageous for both parties. Social cooperatives can develop dynamically, while local authorities can reduce long-term unemployment, which is their biggest concern, especially of socially excluded individuals. Part three of the paper describes instances of cooperation of social cooperatives with local entrepreneurs, which, in turn, facilitates the exchange of experiences in the management of both types of entities, off ering them opportunities to embark on joint projects in the future. The conclusion details recommendations for future cooperation between social cooperatives, local authorities and local entrepreneurs for the benefi t of local communities. (original abstract)