Dwa funkcjonalizmy Hilary’ego Putnama, czyli kawałek historii z morałem

Artykuł rekonstruuje ewolucję wczesnych, tj. funkcjonalistycznych, poglądów Hilary’ego Putnama w filozofii umysłu, wyodrębniając dwa stanowiska: funkcjonalizm słaby i mocny. Słaby funkcjonalizm głosił, że tradycyjne zagadnienia ontologiczne w filozofii umysłu są pseudoproblemami; mocny, że naturę umysłu można odkryć w sposób empiryczny, jeśli się dostrzeże, iż ma ona charakter relacyjny, w dużym stopniu niezależny od budowy mózgu. Analiza powodów odrzucenia przez Putnama słabego funkcjonalizmu oraz fizykalizmu typów prowadzi autora do wniosku, że w obu wypadkach Putnam popełnił błąd: (1) słaby funkcjonalizm nie jest niestabilny, a (2) mocny funkcjonalizm, przy pewnych rozsądnych założeniach, jest redukowalny do fizykalizmu typów. Na koniec autor podaje kilka przyczyn przedwczesnego, jego zdaniem, sukcesu mocnego funkcjonalizmu.

The paper reconstructs the evolution of Hilary Putnam’s early, i.e. functionalist, views in the philosophy of mind. It distinguishes between the following two alternatives: weak functionalism, which asserts that traditional ontological questions about the mind are, in fact, pseudo-problems; and strong functionalism, the claim that the nature of mind can be discovered empirically if one acknowledges that mental states are defined relationally, without direct recourse to the properties of the brain. By analyzing Putnam’s reasons for rejecting weak functionalism and type physicalism the author arrives at the conclusion that Putnam was wrong on both counts: (1) weak functionalism was not an unstable position, and (2) if one is willing to make some reasonable assumptions, strong functionalism is reducible to type physicalism. Finally, an attempt is made to isolate the causes of the premature success of strong functionalism.