Dziedzictwo kolonialne jako atrakcja dla turystyki miejskiej

Dziedzictwo kolonialne, rozumiane jako materialna i niematerialna spuścizna po epoce, w której mocarstwa europejskie podporządkowały sobie znaczną część zamieszkałych obszarów Ziemi, stanowi interesujący przedmiot rozważań naukowych dla badaczy zajmujących się turystyką. Szczególnie ciekawym wydaje się tutaj aspekt istotnego, jeśli nie dominujacego wpływu dziedzictwa kolonialnego na główne obiekty koncentracji współczesnej turystyki, jakimi są miasta. W niniejszym artykule poddano analizie trzy przypadki z Afryki Subsaharyjskiej, tj. Saint-Louis w Senegalu, Bandżul w Gambii oraz Swakopmund w Namibii, za cel stawiając udowodnienie owego dominującego wpływu spuścizny kolonialnej na turystykę miejską. Rozważania na temat skali i zakresu badanego zjawiska wzbogacono o analizę atrakcji turystycznych wyszczególnionych w przewodnikach Lonely Planet, będących obecnie jednymi z najbardziej rozpoznawalnych, a tym samym opiniotwórczych przewodników na świecie. Część główną, dotyczacą wspomnianych miast poprzedza analiza wpływu dziedzictwa kolonialnego na strukturę przestrzenno-funkcjonalną miast oraz próba zdefiniowania zjawiska turystyki miejskiej.