SCIENTIA SANCTITATI SUBALTERNATA. ŚWIĘTOŚĆ W TEOLOGII JAKO KULTURZE WIARY WEDŁUG JOSEPHA RATZINGERA/BENEDYKTA XVI

Tożsamość teologii jako scientiae fidei konstytuuje – poza ściśle naukowym instrumentarium – doświadczenie duchowe, które z kolei implikuje ścisłe, wieloaspektowe powiązanie teologii ze świętością. W teologii współczesnej relację teologia–świętość akcentował w sposób szczególny H.U. von Balthasar. Podobnie J. Ratzinger/Benedykt XVI z eklezjalnego doświadczenia świętości wyciąga konsekwencje metodologiczne i postrzega świętość jako zasadniczą kategorię metateologiczną oraz hermeneutyczną. Jedynie świętość, rozumiana jako przebywanie w orbicie Bożej miłości, umożliwia teologiczne poznanie. Dlatego doświadczenie świętych jest koniecznym punktem odniesienia i kryterium poprawności wszelkiej teologicznej refleksji. W tym sensie teologia jest podporządkowana (podrzędna) świętości – sanctitati subalternata, zarówno w wymiarze indywidualnym (postawa teologa), jak i eklezjalnym (teologia jako nauka zakorzeniona w Kościele). Tak rozumiana i uprawiana teologia staje się zarazem doksologią, nauką oddającą chwałę Bogu