A Plenitude of Prefixes: Delineating the Boundaries of Neo-, Retro-, Faux- and Post-Victorian Literature

The category of contemporary fiction looking back to nineteenth-century British history is adorned with various prefixes, among them neo-Victorian, retro-Victorian, faux-Victorian and post-Victorian. The problem of naming is a common one when attempts are made to describe and define a new phenomenon. After about a decade of debate, the prefix ‛neo’ is the one chosen most often. Nevertheless, it is quite often used interchangeably with the others. Evidently then the boundaries between these terms are at best blurry. In fact they are often treated as synonyms, even though the scope of the concepts to which they are applied often differs. It seems, however, that all these terms could be put to good use if their individual definitions were specified and agreed upon. I would therefore like to postulate a disambiguation of the four terms mentioned above.

Kategoria współczesnej fikcji, cofając się do XIX-wiecznej historii brytyjskiej bogata jest w różne przedrostki, wśród nich neo-wiktoriański, retro-wiktoriański, faux-i post-wiktoriański. Problem terminologii jest podstawowym, gdy próbuje się opisać i zdefiniować nowe zjawisko. Po około dziesięcioletniej debacie, przedrostek "neo" zdaje się być wybieranym najczęściej. Niemniej jednak, jest on często stosowany wymiennie z innymi. Widoczne jest zatem, że granice pomiędzy tymi warunkami są w najlepszym razie rozmyte. W rzeczywistości częstokroć traktuje się je jako synonimy, chociaż zakres problemowy, do którego są stosowane zazwyczaj jest zróżnicowany. Wydaje się jednak, że wszystkie te terminy mogą być odpowiednio wykorzystane, jeśli ich poszczególne definicje zostaną określone i uzgodnione. W tym artykule proponuję ujednoznacznienie czterech wymienionych powyżej kategorii