Fenomen świętości w opinii młodzieży (w świetle badań socjologicznych)

Świętość jest pojęciem i fenomenem, który ukształtował się w ciągu tysiącleci aktywności religijnej ludzkości. Na gruncie różnych religii świętość utożsamiana jest z pojedynczym bóstwem, panteonem bóstw, bogiem, siłą sprawczą czy demiurgiem, którym przypisuje się wszelkie doskonałości niedostępne człowiekowi oraz absolutną transcendencję w stosunku do stworzonego świata, w tym także do człowieka. W ujęciu różnych systemów religijnych zawsze wskazywano na istnienie w fenomeni zwanym świętością dwóch współistniejących elementów: grozy (tajemnicy przerażającej) i fascynacji (tajemnicy przyciągającej). Te dwa elementy wskazywały na zupełną niezwykłość i odrębność świętości (sacrum) od świata stworzonego (laickiego) oraz warunkowały specyficzne zachowanie wobec niej, zawierające symbole uległości, poddaństwa, a także rytuały ochronne. W dzisiejszych czasach można zauważyć transformację znaczenia pojęcia świętości oraz zmianę stosunku jednostek i grup ludzkich do tego fenomenu. Można powiedzieć, iż obecnie w niektórych zasadach życia społęcznego świętość przestaje być święta w znaczeniu nadanym jej przez tradycję i klasyczną wykladnię teologiczną. Szczególnie wyraźna staje się dekompozycja postawy wobec świętości religijnej wśród młodzieży, często kontestującej religię w formie tradycyjnie wyznawanej i praktykowanej wiary. Niniejszy artykuł stanowi próbę odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób współczesna młodzież zamieszkująca teren Lubelszczyzny ustosunkowuje się do świętości w znaczeniu religijnym, czyli jak ją rozumieją, interpretują, oceniają i samodzielnie dążą.

Artykuł 6. z numeru 13.