Regulacje projektu ustawy o rewitalizacji w zakresie włączenia nieruchomości zabytkowych do procesu rewitalizacji

Problematyka rewitalizacji zdegradowanych obszarów miejskich jest ściśle połączona z zagadnieniami ochrony nieruchomości zabytkowych i opieki nad nimi, z uwagi na częste występowanie zabudowy zabytkowej na terenach znajdujących się w stanie kryzysowym. Należy podkreślić, że przyjmując definicję rewitalizacji zaproponowaną w projekcie ustawy nie można mówić o rewitalizacji pojedynczego obiektu. Działania przy zabytku należy traktować jako jeden z elementów szeroko rozumianego procesu rewitalizacji. Przy czym przedsięwzięcia rewitalizacyjne nie mogą być rozumiane wyłącznie jako czynności zmierzające do poprawy stanu technicznego tkanki budowlanej nieruchomości. Rewitalizacja powinna być związana przede wszystkim z wprowadzeniem nowych funkcji tych obiektów. Wybór sposobu ich zagospodarowania powinien zapewniać realizację celów społecznych, jednocześnie gwarantując zachowanie zabytków w najlepszym stanie. Warto nadmienić, że zgodnie z wytycznymi Karty Ateńskiej, ocaleniu dziedzictwa będzie sprzyjało nieprzerwane użytkowanie obiektów zabytkowych. Biorąc pod uwagę wszystkie przywołane czynniki wydaje się, że jednym z najlepszych sposobów wykorzystania nieruchomości zabytkowych w procesie rewitalizacji będzie przeznaczenie ich na cele mieszkaniowe. Takie zagospodarowanie pozwoli na szeroką realizację celów wyznaczonych w ustawie: umożliwi lepsze ukształtowanie polityki mieszkaniowej, pozwoli na wykorzystanie czynników endogenicznych, zapewni poprawę jakości życia i integrację mieszkańców oraz przyczyni się do wzmocnienia lokalnego potencjału, m.in. przez zwiększenie atrakcyjności regionu.