Uczenie się w starości – przypomnienie humanistycznej perspektywy

W tekście podjęto namysł nad uczeniem się w starości jako kategorią badawczą geragogiki. W szczególności została podjęta próba przypomnienia humanistycznej perspektywy uczenia się w starości. Przedmiotem analizy uczyniono funkcje uczenia się w starości. W każdej z nich uwypuklono aspekty „humanitas” i przez to humanistyczny wymiar uczenia się w starości. Tekst jest próbą przypomnienia i obrony niezbywalnych wartości człowieczeństwa, także w okresie starości, ulokowanych w procesach uczenia się. Przypomnienia szczególnie potrzebnego w czasach nasilającego się wpływu technologii informatycznych i sztucznej inteligencji, zagrażających człowieczeństwu, a zwłaszcza osobom o mniejszej potrzebie zmian i ograniczonych zdolnościach przystosowawczych.