Frekwencja polskich pieśni mszalnych w śpiewnikach wydawanych po Soborze Watykańskim II

Sobór Watykański II i reforma liturgii, która nastąpiła po nim, zaowocowały docenieniem pieśni religijnych w językach narodowych jako ważnego środka służącego w lepszym realizowaniu postulatu participatio actuosa, czyli czynnego i świadomego uczestnictwa wiernych w celebracji liturgicznej. Przed Vaticanum II istniał w Polsce zwyczaj wykonywania pieśni mszalnych, których twórczość rozwijała się w czasach oświecenia i romantyzmu. Ich celem było nie tylko uświadomienie wiernym znaczenia poszczególnych momentów Mszy św., ale także zachowanie tożsamości narodowej w czasach zaborów. W latach 30-tych XX w. można już zaobserwować brak zainteresowania tworzeniem nowych cyklów pieśni mszalnych, których niewielka jedynie część przetrwała w wydaniach śpiewników liturgicznych po Soborze Watykańskim II. Wpływ na to miała nie tylko reforma samego rytu Mszy św. sprawowanej w Kościele rzymskokatolickim, ale także odnowiona teologia Eucharystii.

The Second Vatican Council and the liturgical reform that followed resulted in the appreciation of religious songs in national languages as an important means of bet¬ter implementing the postulate of participatio actuosa, i.e. the active and conscious participation of the faithful in liturgical celebrations. Before Vaticanum II, there was a custom in Poland of performing Mass songs, which developed during the Enlight¬enment and Romantic periods. Their purpose was not only to make the faithful aware of the significance of particular moments of the Mass, but also to preserve national identity during the partitions. In the 1930s, a lack of interest in creating new cycles of mass songs could already be observed, only a small part of which survived in litur¬gical songbooks after the Second Vatican Council. This was influenced not only by the reform of the Mass itself in the Roman Catholic Church, but also by the renewed theology of the Eucharist.