Teologia biopolityczna Giorgio Agambena

Celem pracy jest przedstawienie teorii biopolityki Giorgio Agambena, umieszczonej w kontekście relacji pomiędzy logiką suwerennej władzy i „nagim życiem”. Pierwsza część rozprawy zakreśla podstawy myśli politycznej włoskiego filozofa i, w nawiązaniu do idei suwerenności Carla Schmitta, dotyka problemu zdefiniowania kategorii stanu wyjątkowego. Według Agambena zasada suwerenności będzie skonstruowana na włączającym wykluczeniu nagiego życia, które reprezentuje homo sacer, jako ten, kto może być zabity, ale nie może być złożony w ofierze. Będzie to centralna figura myśli Agambena i zarazem temat kolejnej części poniższej pracy. Zgodnie z koncepcją autora Profanacji, postać homo sacer, jako wyrzucona tak poza prawo świeckie, jak i sakralne, osiąga swoją najwyższą formę w nazistowskim obozie koncentracyjnym, który stanowi przestrzeń działania legalnej władzy, gdzie żadne prawo nie istnieje. W ostatniej części rozprawy będziemy bronić tezy Agambena, iż obóz uobecnia przestrzeń stanu wyjątkowego i stanowi jednocześnie paradygmat zachodniej biopolityki.

The aim of this paper is to present Giorgio Agamben's biopolitical theory in the context of the relationship between the logic of sovereignty and 'bare life'. The first part of the paper presents the foundations of his political thought and, in connection with Carl Schmitt's idea of sovereignty, considers the problem of defining the category of the state of emergency. According to Agamben the principle of sovereignty is constructed on the integrating exclusion of bare life, which is represented by the homo sacer, as one who may be killed but cannot be sacrificed. This will be the central figure of Agamben's thought and also the topic of the next part of this paper. According to the author of Profanation, the figure of the homo sacer as excluded from both secular and sacred law, reaches its highest form in the Nazi concentration camp, which is the space of legal authority where no law exists. In the last part of the paper we will argue in favor of Agamben, that the camp represents a state of emergency and also constitutes a paradigm of western biopolitics.