Dziecięca kinofilia

W artykule pojęcie i zjawisko kinofilii jest pretekstem do przyjęcia szczególnej perspektywy, a mianowicie założenia, że dziecko oglądające filmy także wykazuje się swego rodzaju miłością do kina. Koschany szuka przykładów we wspomnieniach reżyserów oraz ich autotematycznej i autobiograficznej twórczości, gdzie dziecko okazuje się wyjątkowym odbiorcą filmu – identyfikującym się z obrazem, wierzącym w przedstawioną rzeczywistość, nieuprzedzonym intelektualnie. Pojawiający się w omawianych filmach sentymentalizm (na przykład w "Kinie Paradiso") świadczy o tęsknocie dorosłego widza do takiego pierwotnego, czystego, niemalże cielesnego kontaktu ze sztuką.

In this paper the concept and phenomenon of cinephilia is a pretext for adopting a particular perspective, namely the assumption that a child watching films also manifests a kind of love for the cinema. Koschany looks for examples in directors’ memoirs and in their self-reflexive, autobiographical work, in which the child turns out to be an exceptional viewer of the film – one that fully identifies itself with the image, wholeheartedly believes in the presented reality, and is totally unprejudiced intellectually. The sentimentality appearing in such films (for example in 'Nuovo cinema Paradiso') speaks of an adult viewer’s longing for such original and pure, and almost bodily contact with the art.