Liturgia sakramentu małżeństwa w realiach litewskich w diecezji Wiłkawiszskiej

Przymierze między mężczyzną a kobietą nie jest jedynie przedmiotem układu prawnego lub jakiegoś kontraktu. W Kościele katolickim zostało bowiem podniesione do godności sakramentu. Nauka Kościoła jest więc jednoznaczna: małżeństwo pochodzi z ustanowienia Bożego. Dlatego też określane jest ono mianem przymierza, w miejsce dawnego określenia umowa. Ze względu na to, że jest sakramentem, którego udzielaniu towarzyszy odpowiednia forma zewnętrzna – wymaga obrzędu liturgicznego. Dlatego też ustawodawca kościelny sformułował zasadę dotyczącą formy zawierania małżeństwa. Opierając się na badaniach socjologiczno-pastoralnych autora, ukazana została strona praktyczna zawarcia małżeństwa w diecezji Wiłkawiszskiej na Litwie po odzyskaniu niepodległości od 1991 r. do 2012 r., a także zmiany zachodzące w latach późniejszych.

The matrimonial covenant by which a man and a woman establish between themselves a partnership of the whole of life is not a legal arrangement. In the Catholic Church it has been raised to the dignity of a sacrament between the baptized. The teaching of the Church is unambiguous that marriage is a divine institution. It is therefore referred to as ‛covenant’ instead of the former ‛contract’. This is a sacrament, which to assist at marriage must be an appropriate external form – requires a liturgical rite. Therefore, the ecclesiastical legislator formulated a rule regarding the form of the celebration of marriage. Based on the author’s sociological and pastoral research, the study explores the practical side of celebration of marriage in Wiłkawiszska Diocese.