Ponowoczesne interpretacje nowoczesnej architektury. Odbiorca i krytyk w izotopowej przestrzeni interpretacji

Artykuł zawiera krótki przegląd rozbieżności między założonym przekazem a interpretacyjnymi możliwościami, jakie stwarzała architektura późnego modernizmu i postmodernizmu, operująca formalną „złożonością”. Przedstawiono też przykłady pojemności interpretacyjnej, jaką niesie ze sobą stylistyka nowoczesna stosowana w ponowoczesnej sytuacji, adresowana do odbiorcy doświadczającego, z jednej strony, wszechobecności techniki, a z drugiej, trudności zakomunikowania jej pojęć i osiągnięć w statycznych formach architektury. Szczególnie pojemne okazują się tu klasyczne już dzieła: Muzeum Abteiberg w Mönchengladbach i Muzeum Rzemiosła Artystycznego we Frankfurcie nad Menem. W Krakowie tak pojemny interpretacyjnie jest świat możliwości (wynikających tym razem nie z wirtualnych złudzeń, lecz z braku zapotrzebowania na takie wartości) tkwiących w Planetarium – monumencie Kopernika – projekcie, którego realizacji zaniechano.