Lifelong Learning as an Important Element of the Social Integration of the Elderly

Education is now being more and more frequently considered as an area that is important not only for children and young people, but also for the working-age and retirement-age populations. Rapid socio-economic growth, characterised, e.g., by the development of new technologies, requires individuals and communities to continuously acquire and broaden their knowledge and skills. Social groups that fail to follow this trend often find it difficult to fit in with the contemporary knowledge society. This situation not only marginalises a large number of citizens but also denies their needs. Continuous education, provided, e.g., by universities of the third age, not only prevents this, but also provides the elderly with opportunities for full participation in socio-cultural life and social integration with their environment. This article explores the issue of education in late adulthood, addressing it from two angles. Firstly, it presents education as an element of active and happy ageing, and secondly, as an area for the social integration of the elderly during the changes in their social roles, characteristic for the old age.

Edukacja postrzegana jest dziś coraz częściej jako obszar niezwykle ważny nie tylko dla dzieci i młodzieży, lecz także dla osób starszych. Szybki postęp cywilizacyjny, charakteryzujący się np. rozwojem nowych technologii, wymusza na jednostkach i całych społecznościach stałe zdobywanie i poszerzanie wiedzy oraz umiejętności. Grupy społeczne niepodążające za tym trendem mają problem z odnalezieniem się w społeczeństwie opartym na wiedzy, co może doprowadzić do deprywacji ich potrzeb. Edukacja ustawiczna, realizowana m.in. przez uniwersytety trzeciego wieku, nie tylko przeciwdziała takiej sytuacji, lecz także daje osobom starszym szansę na pełne uczestnictwo w życiu społeczno-kulturalnym i integrację społeczną ze środowiskiem. W artykule podjęto próbę przybliżenia problematyki edukacji w okresie późnej dorosłości w dwóch wymiarach: przedstawiając ją jako element aktywnego i pomyślnego starzenia się oraz jako płaszczyznę, na której przebiega integracja społeczna osób starszych w sytuacji przemiany ról społecznych charakterystycznych dla starości.