“Let the race die out”: A Strange Case of Trans/ Post-humans in Mary Bradley Lane’s Feminist Utopia Mizora: A Prophecy

The prevailing criticism of Mary Bradley Lane’s Mizora: A Prophecy, a 19th-century utopia that entered the feminist literary canon after it was reissued by Greg Press in 1975, relatively unanimously assumes that the asexual subterranean race of the Mizorans represents homo sapiens. Perceived by the narrator—a visitor from Tsarist Russia and a friend to Polish insurrectionists—as women representing an advanced civilization, and only sporadically as fairies, the race of “blonde beauties” is believed to be typical of feminist utopias. Undermining genderification present in the narratorial as well as critical discourse, the article will claim that the status of Mizorans, the race spawned by scientists thousands of years ago, wavers between transhuman and posthuman.

Opracowania krytyczne dziewiętnastowiecznej utopii autorstwa Mary Bradley Lane, pt. Mizora: A Prophecy, która weszła do kanonu utopii feministycznych zaraz po jej wznowieniu w 1975, dość jednomyślnie zakładają, iż aseksualna podziemna rasa Mizoran należy do gatunku homo sapiens. „Blond piękności” postrzegane przez narratorkę—gościa z carskiej Rosji i przyjaciółkę polskich powstańców—jako kobiety reprezentujące wyższą cywilizację, i tylko sporadycznie jako istoty baśniowe, uznawane są przez krytyków za typowe postaci feministycznych utopii. Poddając w wątpliwość genderyfikację obecną zarówno w narratorskim jak i krytycznym dyskursie, artykuł stawia tezę, że status Mizoran poczętych w laboratoriach naukowych tysiące lat temu waha się między transhumanistycznym a poshumanistycznym.