Relacje społeczne ludzi starszych w środowisku zamieszkania – aspekty teoretyczne i empiryczne

Punktem wyjścia analiz jest teza T. Parsonsa o strukturalnej izolacji osób w wieku emerytalnym od więzi zawodowych, lokalnych i rodzinnych. Zjawisko należy do najpoważniejszych zagrożeń dla jakości życia ludzi starszych. W części teoretycznej tekstu analizowany jest wpływ relacji z rodziną i przyjaciółmi na jakość życia ludzi starszych. Relacje społeczne są ujmowane jako źródło wsparcia w trudnych sytuacjach życiowych. Autor przytacza wyniki badań psychologicznych, gerontologicznych i epidemiologicznych, by wyeksponować potencjał jaki tkwi w sieciach relacji społecznych seniorów. W świetle badań psycho-gerontologicznych silnymi predykatorami jakości życia w wieku starszym są relacje z rodziną i przyjaciółmi. Podstawą analiz empirycznych są wyniki dwóch badań realizowanych na Śląsku (Polsenior i projekt realizowany w osiedlu patronackim Zandka w Zabrzu), które dowodzą, że seniorzy obawiają się izolacji w swoim środowisku zamieszkania, że dużą wagę przywiązują do dobrego sąsiedztwa i oczekują wsparcia od swoich rodzin.