Jaka edukacja i dla kogo? Biografie edukacyjne dorosłych i ich społeczny wymiar

This text refers to a discussion on the meanings of adult education but in a special research context. This context is defined by the analyses of nontraditional students’ biographies oriented towards exploring their life experiences treated in their justifications as educational. As a consequence, on the basis of their individual justifications, I have reconstructed five types of narrations. These are: “I want to reach more than my parents” (1), “Nowadays we have to adapt to the free market and the progress of the civilized world” (2), “The adult person is clever by nature” (3), “I have to give myself a chance” (4), “I want to be aware of that world I am part of” (5). This work results in the unveiling of the qualities of narration schema, which shows the use of learning language by the interviewed adults and their learning potential at the same time. What is more, all these narrations show that the social roots of individual explanations have created the learning potential of the interviewed adults. In this way, I try to refer to the doubts demonstrated by G. J. J. Biesta (2006; 2010) who says that the economic language of learning adapted in the theory of education caused the question about a good education and its social meaning is neglected. The research presented here shows that social meanings of learning are still an important issue.  

Niniejszy tekst nawiązuje do dyskusji o znaczeniu uczenia się dorosłych, ale w wyraźnie wyodrębnionym kontekście badawczym. Ów kontekst został zdefiniowany przez analizę biografii nietradycyjnych studentów ukierunkowaną na identyfikację ich indywidualnych doświadczeń życiowych traktowanych przez nich jako edukacyjne. W rezultacie analiza indywidualnych uzasadnień doprowadziła do zidentyfikowania pięciu typów narracji. Są to: „Chcę osiągnąć więcej niż moi rodzice”, „Dziś trzeba dostosować się do rynku pracy i postępu cywilizacyjnego”, „Dorosły z natury jest mądry”, „Muszę dać sobie szansę”, „Chcę być świadomy/a tego, w czym uczestniczę”. Projekt ujawnił, że jakość owych narracji wskazuje na sposób użycia języka opisującego uczenie się badanych, a tym samym na potencjał ich uczenia się w ogóle. Co więcej, wszystkie narracje pokazują, że to społeczne korzenie tworzą potencjał indywidualnych możliwości uczenia się badanych. W ten sposób próbuję nawiązać do wątpliwości wyrażanych przez G.J.J. Biestę (2006, 2010), który twierdzi, że ekonomiczny język opisu uczenia się - zaadaptowany przez teoretyków edukacji – spowodował, że pytanie o dobrą edukację i jej społeczne znaczenie jest obecnie pomijane. A – jak pokazują wyniki badań w tym projekcie – społeczne znaczenie uczenia się jest wciąż istotnym zagadnieniem.