Homer i sztuka aluzji

Under the „All rights reserved” license we publish Polish translation of the fragment of Bruno Currie Homer’s Allusive Art, Oxford University Press, Oxford 2016, pp. 1-9, 12-18. W swojej książce Homer’s Allusive Art. Bruno Currie broni tezy, w ramach której uznaje, że w najstarszych zachowanych przykładach greckiej poezji heksametrycznej można wykryć na-wiązania do wcześniejszej greckiej poezji epickiej. Punktem wyjścia dla argumentacji zapre-zentowanej w jego książce jest krytyczne omówienie i połączenie dwóch wpływowych, lecz odmiennych podejść badawczych wprowadzonych do studiów nad Homerem przez Foleya (tradycyjna referencjalność) oraz Pasquali’ego (sztuka aluzji). Swojego własnego stanowiska wobec obecności refleksów wcześniejszej poezji w między innymi Iliadzie broni autor poprzez stworzenie rygorystycznych ram teoretycznych, zastosowanie bogatej ilustracji w postaci przykładów (czerpanych nie tylko z greckiej tradycji epickiej) oraz poprzez skuteczną polemi-kę z poglądami innych badaczy

Artykuł jest fragmentem książki Bruno Curriego Homer’s Allusive Art, Oxford University Press, Oxford 2016, s 1-9, 12-18. W swojej książce Homer’s Allusive Art. Bruno Currie broni tezy, w ramach której uznaje, że w najstarszych zachowanych przykładach greckiej poezji heksametrycznej można wykryć na-wiązania do wcześniejszej greckiej poezji epickiej. Punktem wyjścia dla argumentacji zapre-zentowanej w jego książce jest krytyczne omówienie i połączenie dwóch wpływowych, lecz odmiennych podejść badawczych wprowadzonych do studiów nad Homerem przez Foleya (tradycyjna referencjalność) oraz Pasquali’ego (sztuka aluzji). Swojego własnego stanowiska wobec obecności refleksów wcześniejszej poezji w między innymi Iliadzie broni autor poprzez stworzenie rygorystycznych ram teoretycznych, zastosowanie bogatej ilustracji w postaci przykładów (czerpanych nie tylko z greckiej tradycji epickiej) oraz poprzez skuteczną polemi-kę z poglądami innych badaczy