Quo Vadis Turcjo – koniec europejskiego kierunku w polityce zagranicznej Turcji?

Since the founding of the republic in 1923, Turkey has been geared towards westernization and building close contacts with European states. Even after the end of World War II and the emergence of the bipolar system, it decided on membership of the capitalist bloc as an ally within NATO and aspired to membership in the European Communities. The disintegration of the Yalta system and the creation of the multipolar system became a challenge for shaping new directions in Turkey’s foreign policy, and at the same time weakened its links with the Western allies. Ankara has started to believe uncritically in its own potential and capacity to act as a regional power and Eurasian state that was building its influence in the area of the former Ottoman Empire. It seems, however, that uncritical self-esteem and excessive ambition have outstripped the possibilities of Turkish politicians

Turcja od czasu powstania republiki w 1923 r. ukierunkowana była na westernizację i budowanie ścisłych kontaktów z państwami europejskimi. Także po zakończeniu drugiej wojny światowej i powstaniu systemu dwublokowego zadecydowała o członkostwie w bloku państw kapitalistycznych jako sojusznik w ramach NATO oraz aspirant do członkostwa we Wspólnotach Europejskich. Rozpad systemu jałtańskiego i powstanie układu multipolarnego stał się wyzwaniem dla kształtowania nowych kierunków w polityce zagranicznej Turcji, osłabił równocześnie jej związki z Zachodem. Ankara uwierzyła bezkrytycznie we własny potencjał i możliwości pełnienia roli mocarstwa regionalnego i państwa euroazjatyckiego budującego swoje wpływy na obszarze dawnego Imperium Otomańskiego. Wydaje się jednak, że bezkrytyczna samoocena i wygórowane ambicje przerosły możliwości polityków tureckich.