Portret George Sand w „Kochankach z klasztoru Valdemosa” Janusza Krasińskiego – w kontrze do „Lata w Nohant” Jarosława Iwaszkiewicza?

The article discusses the portrayal of George Sand in Janusz Krasiński's drama Kochankowie z klasztoru Valdemosa [The lovers from Valdemosa convent]. The uniqueness of  Sand's depiction in the context of Polish culture relies not only on an empathetic reading of Sand's biography (similar to her representation by Ferdinand Hoesick), but also on treating her as a serious  writer. The article also juxtaposes this portrait of Sand with the much better known representation presented in Jarosław Iwaszkiewicz's Lato w Nohant [Summer in Nohant]. The author of the article shows that the thesis which holds that these dramas could be treated as a theatrical diptych about the beginning and the end of the artists' relationship is unfounded. In her opinion, the differences in the construction of Sand's character cannot be explained here by the different age of the same heroine, as they serve to convey divergent assessments of her character. The article also  reflects on the reasons for the popularity of Iwaszkiewicz's drama and the lack of wider interest in Krasiński's drama, seeing them elsewhere than in their artistic quality.

W artykule poddano analizie portret George Sand zawarty w dramacie Janusza Krasińskiego Kochankowie z klasztoru Valdemosa. Jego wyjątkowość na tle kultury polskiej polega nie tylko na empatycznym odczytaniu biografii Sand (podobnym jak u Ferdynanda Hoesicka), ale także na poważnym potraktowaniu Sand jako pisarki. Autorka zestawia ten portret Sand z dużo bardziej znanym jej portretem, zawartym w sztuce Jarosława Iwaszkiewicza Lato w Nohant. Wykazuje, że teza, jakoby można było te dramaty potraktować jako teatralny dyptyk opowiadający o początku i końcu związku artystów, jest nieuzasadniona. Jej zdaniem różnice w konstrukcji postaci Sand nie mogą być tu wytłumaczone innym wiekiem tej samej bohaterki, służą bowiem przekazaniu jej rozbieżnych ocen. Autorka artykułu rozważa także przyczyny popularności dramatu Iwaszkiewicza i braku szerszego zainteresowania dramatem Krasińskiego, upatrując ich gdzie indziej niż w samej ich jakości artystycznej.