Prawo zwyczajowe jako niepisane źródło prawa

Zwyczaje prawne jako podstawowe regulatory stosunków społecznych i prawnych, uznawane są one za najwcześniej ukształtowane źródło prawa. Celem artykułu jest ukazanie różnicy pomiędzy zwyczajem a prawem zwyczajowym, na podstawie cech charakteryzujących te pojęcia oraz wskazanie wybranych przykładów tego rodzaju praktyk występujących w obrębie prawa konstytucyjnego. Analiza nie będzie odnosiła się do zwyczajów parlamentarnych. Wśród głównych wniosków można wskazać, że istnienie prawa zwyczajowego jest faktem, którego nie da się go wykluczyć z praktyki konstytucyjnej oraz że uelastycznia system prawny. Prawo zwyczajowe może być traktowane jako formalne źródło prawa, lecz jedynie za pośrednictwem aktu stanowienia lub uznania. Takiej interpretacji nie wyklucza treść obowiązującej Konstytucji RP.

Legal customs, as the basic regulations of social and legal relations, are considered to be the earliest of source of law. Thea im of the article is to show the difference between custom and customaty law, based on the features characterizing these concepts and to indicato selected examples of this type of practises occurring within constitutional law. The analisys will not refer to parliamentary customs. The main conclusions include that the existence of customary law is a fact that Carnot be excluded from constitutional practise and that it makes the legal system more flexible. Customary law can be treated as a formal source of law, but only by means of an act of enactment or recognition. Such an interpretation is not excluded by the content of the current Constitution of the Republic of Poland.