Czy z konstytucyjnego prawa do obrony wynika prawo do kłamstwa?

Przedmiotem artykułu jest analiza, czy art. 42 ust. 2 Konstytucji gwarantującego prawo do obrony wynika prawo oskarżonego, podejrzanego i świadka do bezkarności za fałszywe oświadczenia składane wobec sądu i organów ścigania. W świetle Kodeksu karnego nie ulega wątpliwości, że oskarżony i podejrzany nie ponoszą odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych wyjaśnień. Według orzecznictwa Sądu Najwyższego także i świadek nie podlega karze za fałszywe zeznania złożone w obawie przed odpowiedzialnością karną. Czy to jednak oznacza, że ustawodawca zwykły ma konstytucyjny obowiązek dekryminalizacji fałszywych oświadczeń składanych w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej? Czy też raczej jest to przywilej, który ustawodawca zwykły jedynie może przyznać w zależności od swojej wizji polityki karnej?

The subject of the article is to analyze whether Art. 42 sec. 2 of the Constitution (the right to defense) confers the accused, suspect and witness the right to impunity for false statements made to the court and law enforcement. In light of the Polish Criminal Code, there is no doubt that the accused and suspect are not criminally liable for making false statements. According to the Supreme Court case-law, a witness is also not subject to punishment for false statements made out of fear of his criminal liability. However, does this mean that the legislator has a constitutional obligation to decriminalize false statements made in order to avoid criminal liability? Or is it rather a privilege that the legislator can grant depending on its vision of penal policy?