Bulla Piusa VII De salute animarum a odradzający się Kościół katolicki na Pomorzu Zachodnim i ziemi lubuskiej

The papal bull of Pope Pius VII De salute animarum of 16 July 1821 put in order the affairs of the Catholic Church in Prussia, including West Pomerania and Lubusz Land. Together with it, the face of the Catholic community, which in the Middle Ages was part of the Kamien (Kamień) Pomorski and Lubusz Bishoprics, and completely destroyed during the diaspora (starting from the mid-16th century), began to be reborn in its structures. The area of the former Kamien (Kamień) Pomorski Bishopric was subordinated to the Berlin Delegation, which was part of the Wrocław (Breslau) Diocese, which in 1930 was raised to the rank of a bishopric, and the areas of the former Lubusz Bishopric directly to the Wrocław (Breslau) Bishopric. When in 1821 there were three parishes within the Berlin Delegation (in Szczecin, Stralsund and Frankfurt (Oder)), already in the mid-19th century there were two archpresbyterates: Pomeranian with 10 parishes and Frankfurt with 7 parishes, and within the Wroclaw (Wrocław – Breslau) Diocese the Neuzelle Decanate with 5 parishes (covering the area of the former Lubusz Bishopric). Before the outbreak of World War II (1938), the face of Catholicism changed even more: the Berlin Bishopric already included 5 archpresbyterates: Szczecin (with 14 parishes), Stargard (11), Koszalin (8), Stralsund (8) and Frankfurt (6) and 4 parishes belonging to the Walcz (Wałcz) and Lębork Decanates, and within the Wroclaw (Wrocław – Breslau) Archdiocese there were two Decanates: Gorzow (Gorzów) (with 11 parishes) and Eberswald (2). In total, there were 64 parishes in the former Dioceses of Kamien (Kamień) Pomorski and Lubusz in 1938 (51 parishes in the area of the former Kamien (Kamień) Pomorski Diocese and 19 in the Lubusz Diocese), and in addition, 3 male religious congregations (with 3 monastic houses) and 5 female religious congregations (with 14 monastic houses) performed pastoral services here.

Bulla papieża Piusa VII De salute animarum z 16 lipca 1821 roku porządkowała sprawy Kościoła katolickiego na terenie Prus, w tym na Pomorzu Zachodnim i ziemi lubuskiej. Wraz z nią oblicze wspólnoty katolickiej, wchodzącej w średniowieczu w skład biskupstwa kamieńskiego i lubuskiego, a zupełnie zniszczonej w okresie diaspory (począwszy od połowy XVI w.), zaczęło się odradzać w swoich strukturach. Teren byłego biskupstwa kamieńskiego podlegał delegaturze berlińskiej wchodzącej w skład diecezji wrocławskiej, która w 1930 roku została podniesiona do godności biskupstwa, a tereny byłego biskupstwa lubuskiego bezpośrednio w skład biskupstwa wrocławskiego. Kiedy w ramach delegatury berlińskiej w 1821 roku były trzy parafie (w Szczecinie, Stralsundzie i Frankfurcie nad Odrą), to już w połowie XIX w. dwa archiprezbiteraty: pomorski z 10 parafiami i frankfurcki z 7 parafiami oraz w ramach diecezji wrocławskiej dekanat Neuzelle z 5 parafiami (obejmujący obszar byłego biskupstwa lubskiego). Jeszcze bardziej zmieniło się oblicze katolicyzmu przed wybuchem II wojny światowej (1938 r.): już w ramach biskupstwa berlińskiego wchodziło 5 archiprezbiteratów: szczeciński (z 14 parafiami), stargardzki (11), koszaliński (8), stralsundzki (8) i frankfurcki (6) oraz 4 parafie wchodzące do dekanatów wałeckiego i lęborskiego, a w ramach archidiecezji wrocławskiej istniały dwa dekanaty: gorzowski (z 11 parafiami) i eberswaldzki (2). W sumie na terenie byłych diecezji kamieńskiej i lubuskiej w 1938 r. funkcjonowały 64 parafie (51 parafii w obszarze byłej diecezji kamieńskiej i 19 – lubuskiej), a nadto posługę duszpasterską pełniły tutaj 3 zgromadzenia zakonne męskie (z 3 domami) i 5 zgromadzeń zakonnych żeńskich z 14 domami.