Nauczyciel w początkach niepodległej Polski. „Szkoła Powszechna” o przymiotach, obowiązkach i profesjonalizacji wychowawców młodego pokolenia

„Szkoła Powszechna” była kwartalnikiem, który ukazywał się w Warszawie w latach 1920–1928. W trudnym, pierwszym po odzyskaniu państwowości, okresie tworzenia polskiego szkolnictwa pismo odgrywało rolę „informatora” na temat spraw wychowania i nauczania. Poważne w nim miejsce zajmowała problematyka pedeutologiczna. Zamieszczane w tym dziale treści oscylowały między teorią a praktyką pedagogiczno-dydaktyczną. Z jednej strony skupiano się na zarysowywaniu postulowanego „obrazu” nauczyciela wraz ze wskazywaniem jego pożądanych cech, niezbędnych do kierowania edukacją uczniów, a jednocześnie precyzowano liczne zadania stawiane przed wychowawcą klasowym, z drugiej strony koncentrowano się na przygotowaniu zawodowym nauczycieli. Brak stosownego wykształcenia wielu z nich powodowało, że redakcja pisma skupiała się na ukazywaniu dróg zdobywania kwalifikacji niezbędnych w nauczaniu powszechnym, treści na temat dokształcania i doskonalenia w wykonywanej profesji.