Komunijna struktura Kościoła w katechezie

Artykuł prezentuje komunijny charakter Kościoła w katechezie. Punktem wyjścia dla analiz jest przywołanie soborowej koncepcji Kościoła jako wspólnoty, nawiązującej do tradycji ewangelicznej. Kościół jako wspólnota warunkuje rozwój, przy zachowaniu niezmiennych principiów personalizmu. Zasadniczą cechą relacji wspólnotowych w ujęciu teologicznym jest wzajemność. Bóg objawia się człowiekowi, natomiast osoba ludzka odpowiada w wierze na Bożą obecność. Przedmiotem katechezy jest zarówno Tradycja, jak też formowanie właściwych postaw wiernych we wspólnocie. Wzajemność relacji pomiędzy Bogiem a człowiekiem zachodzi w obszarze liturgii, modlitwy oraz sumienia. Osoba, przyjmując Bożą naukę, rozwija swoje człowieczeństwo. Komunijne struktury Kościoła są doświadczane w środowiskach grupowych, pośród których wymienia się rodzinę i szkołę. Rodzina jest miejscem socjalizacji pierwotnej, gdzie człowiek zaznajamia się z wartościami i zasadami, koniecznymi dla późniejszego utożsamienia z orędziem ewangelicznym, będącym przedmiotem katechezy. W rodzinie jest realizowana socjalizacja pierwotna. Środowisko szkolne służy realizacji integralnego rozwoju, gdzie winny współdziałać sfery religijna i świecka. Nauka Boża stanowi barierę przed redukcjonistycznymi koncepcjami społeczeństwa. Wspólnoty warunkują komplementarność doświadczeń i przemian. Teksty źródłowe artykułu obejmują nauczanie Kościoła dotyczące katechezy oraz wspólnotowości.