„Goodbye my friend, it’s hard to die…“. Versuche über eine Ethik der Sterbebegleitung für, statt eines Abgesangs auf die Kirche

Fakt, że – w odniesieniu do Niemiec – dotychczasowa forma Kościoła „umiera”, jest nie do powstrzymania. Dlatego niniejszy artykuł proponuje etykę troski o umierające kościelne wyobrażenia i praktyki, które znaliśmy do tejpory, aby na nowo podkreślić teologiczne znaczenie Kościoła. Celem jest etyczna refleksja nad znaczeniem wzmocnienia tolerancji dla dwuznaczności w działaniach kościelnych i zakotwiczenia praktyk kościelnych w świecie życia. Tendencjom unifikacyjnym i sztywnym podejściom należy przeciwstawić duchową odnowę, która wykracza poza „wojnę okopową” w kierunku etyki wrażliwości.

The fact that – with regard to Germany – the previous formof church is ‘dying’ is unstoppable. This is why this article proposes an ethics of an end-of-life care for the church in its appearances and practices, in order to emphasise the theological meaning of the church anew. The aim is to reflect ethically on the importance of strengthening the tolerance of ambiguity for church action and the life-world anchoring of church practices. Univocal tendencies and rigid approaches must be countered with a spiritual renewal that looks beyond trench warfare to an ethics of vulnerability.

Dass es – mit Blick auf Deutschland – zu einem ‚Sterben‘ der bisherigen Form von Kirche kommt, ist unaufhaltsam. Deshalb schlägt dieser Beitrag eine Ethik der Sterbebegleitung der uns bis jetzt bekannten Kirchenerscheinungsbilder und Praxen vor, um den theologischen Sinn der Kirche neu hervorzuheben. Es geht darum die Bedeutung der Stärkung der Ambiguitätstoleranz für kirchliches Handeln und der lebensweltlichen Verankerung von kirchlichen Vollzügen ethisch zu reflektieren. Vereindeutigungstendenzen undstarrem Vorgehen ist mit einer spirituellen Erneuerung zu begegnen, welche den Blick über die Grabenkämpfe hinaus zu einer Ethik der Vulnerabilität lenkt.