Lex orandi – lex credendi in the Roman Liturgy: Using the Example of the 1965 Renewal of the Good Friday Universal Prayer

The presented article presents the meaning of the maxim lex orandi – lex credendi using the example of the renewal of the Good Friday Universal Prayer in 1965. It is about the relationship that exists between the object of faith and its expression, between theology and liturgy. This relationship is particularly noticeable in the renewal of the nine invocations of the Universal Prayer of the Good Friday Liturgy, which was closely linked to the rulings of the Second Vatican Council (1962–1965). Therefore, this relationship is discussed in this example, considering the history of the formation of these prayers, to which the first part of the work is devoted. The second section mentions the Council’s teaching on ecumenism and ecclesiology, and the third section presents the implementation of the enacted doctrine.

Prezentowany artykuł przedstawia znaczenie sentencji lex orandi – lex credendi na przykładzie odnowy wielkopiątkowej modlitwy powszechnej w 1965 r. Chodzi o relację, jaka zachodzi pomiędzy przedmiotem wiary a jego wyrażaniem; pomiędzy teologią a liturgią. Tę relację daje sięw sposób szczególny zauważyć w odnowie dziewięciu wezwań modlitwy powszechnej liturgii Wielkiego Piątku, która była ściśle związana z orzeczeniami Soboru Watykańskiego II (1962–1965). Na tym przykładzie została omówiona owa zależność z uwzględnieniem historii kształtowania się tych modlitw, czemu została poświęcona pierwsza część tekstu. Dalej jest mowa o soborowej nauce na temat ekumenizmu oraz eklezjologii. Na końcu artykułprzedstawia implementację uchwalonej doktryny.