Artykuł poświęcony jest dziełom dwóch wybitnych artystów współczesnych: Anselmowi Kieferowi i Olafurowi Eliassonowi. Dzielą ich różnice pokoleniowe, światopoglądowe, tworzywo ich sztuki, łączy podobne pojmowanie funkcji dzieła, jako nośnika przekazu narracyjny. Miejsce w jakim dzieło jest wystawiane, historyczna wartość, mieszcząca się w nim opowieść zmuszają do odwrócenia, przyjętego przez konwencje, znaczenia obecności sztuki współczesnej w dwóch najważniejszych muzeach Francji o światowym znaczeniu: Kiefera w Luwrze i Eliassona w Wersalu. Ekspozycja dzieł tych artystów w miejscach, będących dla Francuzów, także dla świata, obiektami o znaczeniu historycznym, symbolicznym i artystycznym, pozwoliło rozszerzyć ich funkcję narratywną, odmienić tradycyjne postrzeganie miejsca wystawienia sztuki współczesnej. Złączenie współczesności z historią to także próba otwarcia granic wyznaczonych przez tradycyjne sytuowanie miejsca – dzieła sztuki – artysty – odbiorcy. Celem obu prezentacji było wskazanie jak można zmienić postrzeganie sztuki najnowszej, gdy pojmowana jest jako kontynuacja wielkich narracji historycznych. W 2007 Kiefer w Luwrze wystawił prace, które zostały wykonane na prośbę kuratorów: Athanor, Danae i Hortus conclusus (2007). Artysta włączył swe dzieła w ramy narracji – miejsca, historii, filozofii, religii, historii sztuki, tradycji i współczesności. W 2016 Eliasson w ogrodach i pałacu w Wersalu zaprezentował instalacje-rzeźby, włączając w historyczną architekturę i założenia ogrodowe dzieła, których przekazem jest niepokój i troska o losy współczesnego świata. Tak jak iluzyjny był świat, w którym żyli mieszkańcy Wersalu Ludwika XIV, tak i my obecnie trwamy w iluzji świata bez granic, świata o niekończących się zasobach natury, uspakajając swe sumienia pozornymi działaniami mającymi chronić nas przed katastrofą ekologiczną, której sami będziemy winni – mówi Eliasson.
Anselm Kiefer and Olafur Eliasson, even if divided by generational differences and the material of their art, they share a similar understanding of the function of the work as a narrative medium. The place where the work is exhibited, its historical value and the story it contains force us to reverse the conventionally accepted significance of the presence of contemporary art in two globally recognized, most important museums of France: Kiefer's at the Louvre and Eliasson's at Versailles. The exhibition of the works of these artists at places that represent historical, symbolic and artistic significance both for the French, as well as the whole world, allowed their narrative function to extend and thus to change the perception of the place of a contemporary art exhibition. The connection of contemporary times with history is also an attempt to open the borders defined by the traditional location of the place. Both presentations aim to show how the perception of contemporary art can be changed when it is understood as a continuation of great historical narratives. In 2007, Kiefer exhibited three works at the Louvre. The artist incorporated his works in the framework of the narrative – history, philosophy, religion, art history, tradition and modernity. In 2016, Eliasson presented sculpture-installations in the gardens and palace of Versailles, in the form of architecture and garden design works whose message is the anxiety and concern about the fate of the modern world. Just as illusory was the world in which the inhabitants of Louis XIV’s Versailles lived, so is our own illusion of a world without borders, a world with endless natural resources, where our conscience is numbed by apparent actions to protect it from ecological disaster.
