Neoclassical Economics’ Immunisation Strategies Against Behavioural Economics: Popper’s Perspective

Mimo że ekonomia neoklasyczna nieustannie spotyka się z krytyką, to pozostaje dominującym paradygmatem nauk ekonomicznych. Dzieje się tak głównie ze względu na wykorzystanie strategii immunizacji opartych na niefalsyfikowalnych koncepcjach użyteczności i racjonalności. W niniejszym artykule oceniono, czy użycie teorii filozoficznych Karla Poppera jest uzasadnione. Po pierwsze, zrekonstruowano idee Poppera dotyczące strategii immunizacji, analizy sytuacyjnej, zasady racjonalności i metafizycznego programu badawczego. Po drugie, poddano analizie to, w jaki sposób strategie immunizacji ekonomii neoklasycznej działają w obliczu krytyki ze strony ekonomii behawioralnej. Stwierdzono, że aplikacja metod ekonomii neoklasycznej nie skutkuje nowymi domysłami empirycznymi. Rezultat ten oceniono w odniesieniu do zasady racjonalności – ze względu na jego podobieństwo do aksjomatu optymalizacji ekonomii neoklasycznej. Ponadto w celu ukazania, że analiza ta nie ma charakteru jedynie historycznego, zbadano znaczenie teorii Poppera w kontekście niedawnego włączenia w ramach ekonomii neoklasycznej spostrzeżeń z obszaru ekonomii behawioralnej.

Although neoclassical economics faces frequent criticism, it remains the dominant paradigm, largely due to its immunisation strategies that rely on unfalsifiable concepts of utility and rationality. In this paper, I use Karl Popper’s philosophy to assess whether these strategies are justified. Firstly, I reconstruct Popper’s ideas on immunisation strategies, situational analysis, the rationality principle, and the metaphysical research programme. Next, I examine how neoclassical economics’ immunisation strategies counter critiques from behavioural economics. I conclude that neoclassical economics’ method does not produce empirical conjectures. I assess and evaluate this finding in relation to the “rationality principle”, as it parallels neoclassical economics’ optimisation axiom. Furthermore, I explore Popper’s relevance in the context of neoclassical economics’ recent incorporation of behavioural economics’ insights to show that my analysis is not purely historical.