Postać ojca w literaturze fantastycznej na przykładzie "Cyklu Wiedźmińskiego" Andrzeja Sapkowskiego

The article presents the image of the father in fantasy literature, which has the potential to amplify various social issues through the prism of fantasy, on the example of The Witcher Saga by Andrzej Sapkowski. The characters of Geralt of Rivia and Emhyr var Emreis are analysed, along with their behaviour, motivations, own experiences with respective fathers and their attitude towards parenthood as well as their relationship with Cirilla, who is a daughter to both of them. The Witcher, despite his inhuman mutations and prejudice society grants him, turns out to be a good man and a caring father. In contrast to him stands Emhyr, the Emperor of Nilfgaard, for whom blood ties in the face of ambition and power have no meaning. Destiny also plays an important role in the relationship between all three of them, which none of them can oppose, only submit to. By making the Witcher the best and the Emperor the least of men, the author also draws attention to the essence of humanity and the fact that it is actions that testify to a man and to a father.

Artykuł przedstawia postać ojca w literaturze fantastycznej, posiadającej potencjał amplifikowania różnych kwestii społecznych przez pryzmat fantastyki, na przykładzie Cyklu wiedźmińskiego autorstwa Andrzeja Sapkowskiego. Poddane analizie zostają postaci Geralta z Rivii i Emhyra var Emreisa, ich zachowania, motywacje, własne doświadczenia związane z ojcem i stosunek do rodzicielstwa oraz relacje z Cirillą, która dla obu jest córką. Wiedźmin, mimo nieludzkich mutacji i uprzedzeń ze strony społeczeństwa, okazuje się być dobrym człowiekiem i troskliwym ojcem. W przeciwieństwie do niego stoi Emhyr, cesarz Nilfgaardu, dla którego więzy krwi w obliczu ambicji i władzy nie mają znaczenia. Istotną rolę w relacji pomiędzy całą trójką odgrywa również przeznaczenie, któremu żadne z nich nie może się przeciwstawić, tylko poddać. Poprzez zabieg uczynienia z wiedźmina najlepszego z ludzi, a z cesarza jedną z najmniej ludzkich postaci, autor zwraca również uwagę na istotę człowieczeństwa i fakt, że to czyny świadczą o człowieku i ojcu.