Post-Conflict Security and Peacebuilding in Rwanda: an Economic Development Approach

Niniejszy tekst analizuje środki budowania pokoju w ramach rozwoju gospodarczego po wojnie domowej i ludobójstwie w Rwandzie. Rwanda z pomocą społeczności międzynarodowej dążyła do pojednania i demokracji. Mimo trudnych okoliczności po zakończeniu konfliktu rząd osiągnął stabilność i od połowy lat 90. wdrażał wewnętrzne reformy, w tym w sektorze bezpieczeństwa. Niezmieniona struktura władzy Rwandyjskiego Frontu Narodowego skłania do zbadania, w jakim stopniu podejście oparte na rozwoju gospodarczym przyczyniło się do bezpieczeństwa i budowania pokoju w Rwandzie? Przyjmujemy hipotezę, że odgrywają one kluczową rolę w tworzeniu stabilnych społeczeństw zdolnych do zapobiegania nawrotom trudnych do rozwiązania konfliktów poprzez osiągnięcie inkluzywnego rozwoju gospodarczego. Teoria ludzkich potrzeb promuje wykorzystanie interoperacyjności jako mechanizmu rozwiązywania konfliktów, co odnosi się także do Rwandy i zakłada, że pokój jest trwały tylko wtedy, gdy realizowane są różne aspekty ludzkich potrzeb ekonomicznych. Celem artykułu jest krytyczna ocena, w jaki sposób środki w zakresie reform gospodarczych w Rwandzie po ludobójstwie przyczyniły się do osiągnięcia bezpieczeństwa i pokoju oraz w jaki sposób skuteczne przywództwo i polityka zaangażowania przyczyniają się do bezpieczeństwa gospodarczego w Rwandzie. Niniejszy artykuł dowodzi, że zarządzanie bezpieczeństwem po zakończeniu konfliktu i procesy budowania pokoju wymagają wdrożenia skutecznych polityk rozwoju gospodarczego, w tym redystrybucji zasobów jako krytycznego elementu kompleksowej strategii rozwoju.

This text analyzes the governance strategies employed in post-civil war and genocide Rwanda for peacebuilding within the context of economic development. Rwanda, with the assistance of the international community, aimed at reconciliation and democracy. Despite challenging circumstances following the conflict, the government achieved stability and initiated internal reforms, particularly in the security sector, since the mid-1990s. The persistent power structure of the Rwandan National Front prompts an exploration into the extent to which an economic development-based approach has contributed to security and peacebuilding in Rwanda. We hypothesize that such measures play a key role in establishing resilient societies capable of preventing the recurrence of intractable conflicts through the attainment of inclusive economic development. The theory of human needs advocates for the utilization of interoperability as a conflict resolution mechanism, applicable to Rwanda as well. It posits that lasting peace is only achievable when various facets of human economic needs are systematically addressed. This article seeks to critically assess how post-genocide economic reform measures in Rwanda have contributed to achieving security and peace. Furthermore, it explores how effective leadership and engagement policies contribute to economic security in Rwanda. The article argues that post-conflict security management and peacebuilding processes require the implementation of effective economic development policies, including resource redistribution, as a critical component of a comprehensive development strategy.