Termitologie. Czas przyszły uprzedni Agnieszki Kurant

In her artistic projects, such as Koniec podpisu (The End of the Signature), Agnieszka Kurant reaches for the conceit of the automaton in order to draw attention to the increasingly topical question of collective authorship. The profoundly Promethean myth of an anthropomorphic or outright animated machine has been from its very onset associated with relativity. At the same time it is fitting to admit that the myth of the individual author is a dynamic phenomenon and its future is uncertain. Today, it evolves rapidly – also owing to invisible laws ruling the market or the development of Artificial Intelligence. Agnieszka Kurant’s leading artistic strategy is “to render visible that which is invisible”, including those causative forces and phenomena. After all, that which is imaginary and mythic – or, as the artist stresses, “fictitious” – impacts reality no less than that which is “real”. Is the epoch of art thus coming to an end?

W swych projektach artystycznych, takich jak Koniec podpisu, Agnieszka Kurant, sięga do pojęcia automatonu, chcąc zwrócić uwagę na coraz bardziej aktualną kwestię autorstwa kolektywnego. Głęboko prometejski mit antropomorficznej, czy wręcz ożywionej maszyny, od swego zarania powiązany był z twórczością. Zarazem wypada przyznać, że mit indywidualnego twórcy jest zjawiskiem dynamicznym, a jego przyszłość niepewna. Dziś szybko ewoluuje – także ze względu na niewidzialne prawa rządzące rynkiem czy rozwój sztucznej inteligencji. „Uczynić widzialnym to, co niewidzialne”, także owe sprawcze siły i zjawiska, to wiodąca strategia artystyczna Agnieszki Kurant. Bowiem to, co imaginacyjne i wyimaginowane – czy może, jak podkreśla artystka, „fikcyjne” – oddziałuje na rzeczywistość nie mniej niż to, co „rzeczywiste”. Czy zatem epoka sztuki dobiega końca?