Ekologiczne (post)apokalipsy Magdy Szpecht

The article has two main aims: 1) to present and analyse the representation of time and the experience of time in the performances Wracać wciąż do domu (Always Coming Home) and Solastalgia: Terrapia, directed by Magda Szpecht; 2) to demonstrate a proposed way of thinking about dramaturgy using ecological thought as a tool for investigating relations (especially temporal relations) in performative works. Szpecht’s performances are discussed in the context of reflections on time in the Anthropocene and its influence on cultural texts. The performances are analysed in terms of their temporal, acoustic, visual, and performative dramaturgy.

Artykuł ma dwa zasadnicze cele: 1) przedstawienie i analizę reprezentacji czasu oraz doświadczenia czasu w wyreżyserowanych przez Magdę Szpecht spektaklach Wracać wciąż do domu oraz Solastalgia: Terrapia; 2) pokazanie propozycji myślenia o dramaturgii z wykorzystaniem myśli ekologicznej jako narzędzia badania relacji (szczególnie relacji czasowych) w pracach performatywnych. Spektakle Szpecht zostały umieszczone w kontekście refleksji na temat czasu w antropocenie oraz jego wpływu na teksty kultury. Analizy spektakli przeprowadzono pod kątem ich dramaturgii czasowej, dźwiękowej, wizualnej oraz performatywnej.