Obrona deskrypcyjnej teorii odniesienia nazw. Część II. Odpowiedź na argumenty semantyczne Kripkego

This article is the second part of my defence of a non-classical descriptive theory of reference-fixing for proper names against objections raised by Kripke. In part I (in the previous issue), I defined the notion of descriptivism, showed how taking the parameter of time into account influences the formulation of theses of descriptivism and explained why Kripke’s modal objection does not apply to descriptive theory of reference. I then formulated theses of the defended descriptive theory of reference-fixing and answered Kripke’s epistemic objection. In this paper, I answer Kripke’s semantic objection against descriptivism, considered to be his strongest and most persuasive argumentation (Salmon 2005, p. 29), because it concerns the use of proper names in simple contexts without epistemic or modal operators. The semantic objection consists of a number of arguments, which I answer in turn. In section II.1, I explain the notion of knowledge required by the defended version of descriptivism. Next I argue that the only moments when knowledge of descriptions is required are those when a name is bestowed or learned, and I show that, in light of the defended theory, knowledge of descriptions at those moments is necessary and sufficient for knowing a name. In section II.2, I answer all the strands of the semantic objection. In section II.3, I show that the defended version of descriptivism has all the virtues traditionally associated with descriptive theories.

Artykuł ten stanowi drugą część obrony nieklasycznej deskrypcyjnej teorii odniesienia nazw własnych przed zarzutami Kripkego. W części I (w poprzednim numerze) wyjaśniłam, czym jest deskryptywizm, wytłumaczyłam, w jaki sposób uwzględnianie parametru czasu wpływa na formułowanie tez deskryptywizmu oraz dlaczego deskrypcyjnej teorii odniesienia nie dotyczy zarzut modalny. Następnie sformułowałam tezy bronionej wersji deskryptywizmu oraz odpowiedziałam na zarzut epistemiczny. W tej części odpowiem na argument semantyczny, który jest uważany za najmocniejszy i najbardziej przekonujący (Salmon 2005, s. 29), ponieważ dotyczy użycia nazw własnych w kontekstach zwykłych (a nie modalnych bądź epistemicznych). Na argument ten składa się wiele wątków, na które po kolei odpowiem. W sekcji II.1 wytłumaczę, na czym polega wymóg wiedzy bronionej wersji deskryptywizmu. Następnie podam argumentację za tym, że momentami, w których wymagana jest znajomość deskrypcji, są momenty nadawania oraz uczenia się nazwy, oraz pokażę, że znajomość deskrypcji w tych momentach jest na gruncie bronionej teorii konieczna i wystarczająca, by znać nazwę. W sekcji II.2 przejdę do odpowiedzi na poszczególne wątki argumentu semantycznego, a następnie pokażę – w sekcji II.3 – że broniona wersja deskryptywizmu ma tradycyjne zalety teorii deskrypcyjnych.