Twórczość plastyczna dzieci – strefa najbliższego rozwoju – trajektorie zdolności

Twórczość plastyczna dziecka jest właściwą dla niego formą ekspresji i komunikowania się oraz rozwoju zdolności. Jest niezbędnym warunkiem, aby rozwój dziecka przebiegał w pełni i wykształcił osobę zdrową oraz zrównoważoną psychicznie. Patrząc na twórczość plastyczną dziecka jak na proces, przyjmuję w pedagogice twórczości dziecka podejście psychologiczne, akcentujące dynamikę i rozwój procesów poznawczych dziecka, a tym samym jest bardziej obiecujące w wyjaśnianiu mechanizmów rozwoju dziecięcej twórczości plastycznej. Założenie, że rysowanie dzieci jest procesem rozwojowym pozwoliło mi na przyjęcie tezy Lwa S. Wygotskiego (1989) o „rozwojowym punkcie widzenia” dla wyjaśnienia procesu rysowania i poszczególnych jego momentów oraz o „strefie najbliższego rozwoju dziecka”. Na podstawie wcześniejszych badań (Szuścik, 2006) nad kształtowaniem się sfery znaczeniowej w rysunku dziecka i jej złożoności zaprezentuję propozycję podejścia do analizy twórczości plastycznej dziecka w kontekście koncepcji strefy najbliższego rozwoju Wygotskiego i trajektorii zdolności. Przedstawiam model rozwoju twórczości plastycznej dziecka, biorąc pod uwagę strefę najbliższego rozwoju.