Czynniki warunkujące przystosowanie się do pracy funkcjonariuszy policji narażonych na wtórną traumę

Praca z osobami po doświadczeniach traumatycznych pociąga za sobą zarówno negatywne, jak i pozytywne konsekwencje. Ujawniane są one w postaci wtórnego stresu traumatycznego i wtórnego wzrostu potraumatycznego, które mogą występować w tym samym czasie. Niskie nasilenie STS i jednoczesne wysokie SPTG mogą świadczyć o dobrym przystosowaniu się do pracy z osobami, które doświadczyły traumy. Celem podjętych badań było ustalenie, jakie czynniki o charakterze podmiotowym oraz związane z pracą warunkują przystosowanie się do pracy policjantów narażonych na wtórną traumę. Analizom poddano wyniki uzyskane od 682 funkcjonariuszy policji w wieku 24–60 lat, z czego większość stanowili mężczyźni (75,1%). Do przeprowadzenia analizy wykorzystano kilka narzędzi pomiaru. Funkcjonariuszy policji najlepiej przystosowanych do pracy, czyli ujawniających niskie nasilenie STS i jednocześnie wysokie SPTG, charakteryzowała mniejsza skłonność do ruminowania o doświadczonych przez klientów zdarzeniach traumatycznych, niższa neurotyczność, wyższa ekstrawersja, otwartość na doświadczenia i sumienność, a przy tym cechowali się oni silniejszym przekonaniem o własnej skuteczności w radzeniu sobie z traumą innych oraz większym wsparciem pozyskiwanym od przełożonych. W celu lepszego przystosowania się funkcjonariuszy policji do pracy ze straumatyzowanymi klientami warto rozwijać ich kompetencje w zakresie radzenia sobie z traumą, kształtować zasoby osobiste i zachęcać do korzystania ze wsparcia społecznego.