Budowanie i destabilizacja wspólnot pamięci o dyktaturze Augusto Pinocheta z perspektywy problemu bycia odbiorcą i twórcą kultury w powieści Strefa mroku Nony Fernández

Od przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku obserwuje się proliferację problematyki pamięci. Jedną z tego przyczyn w kontekście latynoamerykańskim były próby zawładnięcia pamięcią obywateli, do których dochodziło chociażby w drodze wywierania wpływu przez władzę na rozmaite grupy społeczne w trakcie dyktatury w Chile (1973-1990), w tym środowisko literackie. Stąd też, jednym z wiodących obecnie tematów współczesnej prozy chilijskiej jest pamięć o okresie reżimu wojskowego, leżąca u podstaw pisarstwa nie tylko świadomych uczestników tamtych zdarzeń, ale przede wszystkim pokolenia autorów, których dzieciństwo trwało w czasie dyktatury, reprezentujących nurt tzw. literatury dzieci (literatura de los hijos). Celem artykułu jest przedstawienie kwestii budowania i destabilizacji wspólnot pamięci o dyktaturze Augusto Pinocheta z perspektywy problemu bycia odbiorcą i twórcą kultury w powieści Strefa mroku Nony Fernández, autorki uznanej przez krytykę za przedstawicielkę pokolenia hijos.