Argentina at the Crossroads: Relations with the IMF in the New Era

W artykule przeanalizowano historię stosunków Argentyny z Międzynarodowym Funduszem Walutowym (MFW) w kontekście złożonych zmian gospodarczych i politycznych, w tym wewnętrznych reform samej instytucji. Przedstawiono rozwój tej relacji – od okresu kirchneryzmu po powrót do Funduszu za prezydentury Macriego, który uczynił Argentynę jego największym dłużnikiem. Koncentrując się na porozumieniach z 2018 i 2022 roku, w artykule omówiono warunkowość z perspektywy historycznej i regionalnej. Pomimo postpandemicznego zwrotu MFW w stronę większego uwzględniania kwestii społecznych, obecność tej instytucji nadal kształtuje argentyński krajobraz społeczno-polityczny, wpływając m.in. na wybory w 2023 roku. Renegocjacja porozumienia z 2022 roku stała się wręcz narzędziem politycznym w wyścigu do Casa Rosada, odzwierciedlając dwa diametralnie różne podejścia kolejnych administracji. Zwycięstwo Javiera Mileia, którego ultraliberalne stanowisko jest bardziej ortodoksyjne niż podejście samego MFW, a także jego sprzeciw wobec multilateralizmu i ideologiczne starcia z Funduszem, mogą oznaczać początek nowej fazy tych relacji. Może to mieć znaczący wpływ na przyszłość gospodarczą Argentyny oraz jej rolę w międzynarodowej architekturze finansowej.

This paper examines Argentina’s evolving relationship with the International Monetary Fund amid recent economic and political shifts, including the institution’s own rebranding. It traces the historical trajectory of their ties, from a decade of detachment under the Kirchner administrations to Macri’s return to the Fund, making Argentina its largest debtor. Focusing on the 2018 and 2022 agreements, it analyzes their conditionality from a historical and regional perspective. Despite the IMF’s post-pandemic shift toward greater social and institutional considerations, its engagement continues to shape Argentina’s socio-political landscape, including the 2023 elections. The 2022 renegotiation became a political tool in the race to the Casa Rosada, reflecting two sharply different approaches under successive administrations. The rise of Javier Milei, whose ultraliberal stance is more orthodox than the IMF’s, alongside his rejection of multilateralism and ideological clashes with the Fund, signals a new phase in their relationship, likely shaping Argentina’s economic trajectory and its future role in the international financial architecture.