Lower-limb ooedema during pregnancy

Lower-limb oedemas can be the result of abnormalities in the structure and functioning of the lymphatic system, injuries or inflammation, or can be related to cancer and its treatment; however, they are more often one of the basic symptoms accompanying women in the third trimester of pregnancy due to vein insufficiency. The purpose of this overview is to discuss the current knowledge related to risk factors, prevention and treatment of lower-limb oedemas during pregnancy. The risk factors linked to gravidity-related oedema comprise of increased volume of circulating blood, the augmented uterus, increased body mass and changes to hormonal turnover. Vein insufficiency occurs as a result of venous hypertension caused by insufficiency of the muscle pump and valvar regurgitation. Pregnancy, the application of Caesarean section and the postpartum period predispose to deep vein thrombosis (DVT). The basic and unquestionable method applied in the prophylaxis and treatment of abnormalities to the venous-lymphatic system and corresponding complications consists in compression therapy involving compressive bandaging and the use of compression garments. Compression can be applied either individually or in combination with other methods, such as manual lymph drainage, intermittent pump compression and physical or breathing exercises. Based on the scientific evidence and experts’ recommendations, compression is also considered to be an effective solution in the prevention and treatment of deep vein thrombosis and swelling in pregnant women, but further investigation is needed. Ochałek K., Frydrych-Szymonik A., Szyguła Z. Lower-limb oedema during pregnancy. Med Rehabil 2016; 20(4): 17-21. DOI: 10.5604/01.3001.0009.5481

Autorzy przedstawili przypadek 30-letniego mężczyzny, u którego doszło do nagłego zatrzymania krążenia w wyniku porażenia prądem wysokiego napięcia. Od 2. tygodnia po wypadku przeprowadzano rehabilitację w warunkach szpitalnych, mającą na celu utrzymanie zakresu ruchomości w stawach oraz od 6. tygodnia przeprowadzano intensywną rehabilitację w warunkach domowych. Mimo przeprowadzanego leczenia zaobserwowano całkowite ograniczenie ruchomości stawów biodrowych oraz w oparciu o radiogram i projekcję przestrzenną TK zdiagnozowano masywne neurogenne skostnienia heterotopowe (NSH). Przeprowadzono dwa zabiegi mające na celu usunięcie NSH: najpierw z okolicy lewego (15. miesiąc od wypadku), a następnie prawego stawu biodrowego (18. miesiąc od wypadku). Po interwencji zaobserwowano istotny wzrost ruchomości obu stawów biodrowych oraz zmniejszenie dolegliwości bólowych, co w efekcie znacznie poprawiło możliwości funkcjonalne pacjenta. Dodatkowo wprowadzono profi laktykę zapobiegającą nawrotom NSH, która polegała na utrzymaniu zarówno biernego, jak i czynnego zakresu ruchu oraz na stosowaniu zabiegów fi zykoterapeutycznych w postaci głębokiej oscylacji. W badaniu TK, wykonanym w 41. miesiącu po wypadku, uwidoczniono NSH w mniejszym stopniu, aniżeli miało to miejsce pierwotnie.