Wampir nie potrafi żyć na odludziu. Wizerunek miasta w Kronikach wampirów Anne Rice

Podsumowując, miasto wykreowane przez Rice na kartach Kronik wampirów jawi się z jednej strony jako przestrzeń groźna, labiryntowa, spływająca krwią niewinnych, zaś z drugiej – jako piękna i pełna bogactwa. Pisarka koncentruje swoją uwagę na dwóch miastach, czyniąc z nich swoiste ośrodki wampiryzmu. W Europie jest to Paryż, Miasto Świateł, przyciągające nieumarłych kosmopolityzmem, dużą ilością potencjalnych ofiar oraz dostępnością kultury i nauki. W Ameryce głównym ośrodkiem działalności krwiopijców jest stolica Luizjany, będąca przez wiele lat domem autorki. Oba miasta są istotne dla fabuły Kronik wampirów. Nie stanowią wyłącznie o lokalizacji wydarzeń, lecz są ważnym czynnikiem wpływający na psychikę postaci, ich transformację ze śmiertelników w wampiry, czy powody nimi kierujące. Świadczy o tym nie tylko osadzenie większości fabuły we wspomnianych metropoliach, ale również bardzo częste wymienianie nazw obu miast, ich szczegółowe opisy obejmujące podawanie dokładnych adresów czy miejsc wciąż istniejących na mapach Paryża i Nowego Orleanu, a wreszcie nierozerwalny związek postaci krwiopijcy z dużymi skupiskami ludzkimi. Rice w pełni świadomie uczyniła metropolie głównymi miejscami swoich powieści. Są one atrakcyjne dla czytelnika ze względu na subtelny, malowniczy styl opisów, a przy tym stanowią doskonałą kryjówkę dla nieśmiertelnych dzięki ogromnej ilości ludzi, rozległej powierzchni oraz obecności bocznych ulic i zamkniętych przestrzeni, w których łatwo znaleźć ofiarę. W niniejszym tekście starano się ukazać – na ile to było możliwe – wieloaspektowość przestrzeni miejskiej opisanej w Wywiadzie z wampirem i Wampirze Lestacie, na co złożyły się między innymi labiryntowość, towarzyszące anonimowości poczucie osamotnienia czy pragnienie bogactwa, niejako wymuszające na wampirach uczestnictwo w obrocie pieniądza w ludzkich metropoliach.