Prawne i instytucjonalne uwarunkowania ścigania przestępstw przerzutu imigrantów przez wschodnią granicę Rzeczypospolitej Polskiej jako zewnętrzną granicę Unii Europejskiej

Celem niniejszego opracowania jest przedstawienie w świetle aktualnego stanu prawnego instytucjonalnych i prawnych wyznaczników ścigania przestępstwa przemytu imigrantów (art. 264 § 3 k.k.) przez północno-wschodnią granicę RP — na odcinku rosyjskim, białoruskim i ukraińskim, jako zewnętrzną, w myśl przepisów o Systemie Informacyjnym Schengen, granicę UE. W opracowaniu postawiona została teza, że organy i instytucje państwowe zwalczające przestępczość graniczną, w tym także przestępstwo stypizowane w art. 264 § 3 k.k., wypełniają powinności, jakie nakładają na nie krajowe i unijne przepisy dotyczące bezpieczeństwa transgranicznego. Służbą wiodącą w tym zakresie jest w warunkach polskich Straż Graniczna. W opracowaniu omówiono najpierw kwestie terminologiczne, a następnie scharakteryzowano przestępczość nielegalnych imigracji jako wyznacznika bezpieczeństwa transgranicznego. Odrębną uwagę poświęcono przestępstwu stypizowanemu w art. 264 § 3 k.k., które znalazło się w polu głównych zainteresowań autora opracowania. W jego końcowej części omówiono, opierając się na przesłankach prawnych, cele i zadania Straży Granicznej jako wyspecjalizowanej formacji odpowiedzialnej za przeciwdziałanie i zwalczanie nielegalnej imigracji. W podsumowaniu sformułowano wnioski końcowe. W bibliografii natomiast zestawiono akty prawne, orzecznictwo i literaturę wykorzystaną w opracowaniu.