Przemoc symboliczna w domu pomocy społecznej wobec osoby z niepełnosprawnością intelektualną

System wsparcia instytucjonalnego powinien być dostosowany do potrzeb i możliwości osób z niego korzystających, zapewniać im pełnię rozwoju społecznego. Opieka instytucjonalna wiąże się jednak z wyrwaniem jednostki z realnego życia społecznego, jej izolacją i narzucaniem działań, które prowadzą do określonej zmiany. Podejście specjalistów skupia się na przywróceniu osobom z niepełnosprawnością za wszelką cenę stanu normalności albo przybiera formę lekceważenia potrzeb jednostki poprzez infantylne podejście do niej. Celem artykułu jest zaprezentowanie wyników badań rekonstrukcji przeżyć i interpretacji doświadczeń w zakresie doświadczania przemocy symbolicznej przez osoby z niepełnosprawnością intelektualną przebywające w domach pomocy społecznej. Przedstawione w opracowaniu badania zostały osadzone w paradygmacie interpretatywnym, co w konsekwencji pozwoliło zastosować metodę biograficzną z wykorzystaniem autobiograficznego wywiadu narracyjnego. Analiza materiału empirycznego ukazuje różne formy przemocy symbolicznej. Jedne są efektem pomocy narzuconej, a więc systemu polityki społecznej, który w swej istocie nie uwzględnia indywidualnych potrzeb i możliwości jednostki. Systemowe założenia skazują narratorów na określone działania i zachowania. Przemoc symboliczna uwidacznia się także w relacjach personelu placówek z mieszkańcami, co skutkuje m.in. lękiem, poczuciem bycia gorszym oraz brakiem bezpieczeństwa.